Ο διάβολος πουλούσε γαλότσες



Πρόσφατα έκανα την πρώτη μου επαγγελματική , αμφίδρομα επικερδή συμφωνία με τον διάβολο. Που -εντάξει ,δεν είναι και τόσο κακός , μη δίνετε σημασία στις φήμες -θα έλεγα πως είναι επαγγελματίας. Ήρθε και με συνάντησε σε μια περίεργη στροφή της ζωής μου. Εκεί που η επαγγελματική μου σταδιοδρομία ήταν αντιστρόφως ανάλογη με την προσωπική μου κατάντια. Σε κάτι τέτοιους κόμβους είναι που σκάνε αγγελάκια – ξωτικά νεράϊδες – τριβόλια και άλλα συναφή συμπαθητικά και μη ζωύφια. Νομίζω πως έχουν κάνει συμφωνία , να σκάνε όλα μαζί και να μας παιδεύουν και το πιο γελοίο είναι πως μάλλον γελάνε με την πάρτη μας. Βάζουν στοιχήματα για το πιο θα επικρατήσει , κλέβονται μεταξύ τους , τρίβουν τα χέρια τους οι νικητές , βρίζουν οι χαμένοι...θα έλεγα πως είναι σαν να παρακολουθούν τηλεπαιχνίδι , στήνουν κουρτίνες με ζόνκ και άλλες με φανταχτερά δώρα και περιμένουν να κάνουμε την σοφή επιλογή. Εμείς νομίζουμε πως μας οδηγεί το ένστικτο μα κατά βάθος ξέρουν πως το ένστικτό μας είναι μια μικρή προέκταση – προεξοχή θα έλεγα εγώ – του φθαρμένου από τη ζωή και την πάλη εαυτού μας. Σαν να κρέμεται από τα άκρα μας σάρκα που δεν κολλάει πουθενά γιατί δεν έχει υπόσταση. Κάποιοι το ένστικτο το έχουμε γυμνάσει να μπορεί να διακρίνει το λάκκο , να κάνει ελιγμό , να περνάει το εμπόδιο , να προχωρά στον φρεσκοργωμένο δρόμο. Κούνια που μας κούναγε. Το ένστικτό μας , μας πάει επιμελώς στον επόμενο λάκκο που πέφτουμε μέσα με μεγάλη επιτυχία νομίζοντας πως ήμαστε ήρωες που περάσαμε τον πρώτο λάκκο. Χαμογελάμε μέχρι τα αυτιά και αφήνουμε στον αέρα έναν τεράστιο αναστεναγμό ανακούφισης. Δοξάζουμε την τύχη μας, σηκωνόμαστε , καθαρίζουμε τα ρούχα και την ψυχή από τις λάσπες και σημειώνουμε στα τεφτέρια μας μια ακόμα εμπειρία ζωής. Ύστερα τις βάζουμε σε ένα κουτάκι , και καμαρώνουμε για αυτά που μάθαμε σκουντουφλώντας κάθε λίγο και λιγάκι σε λίμνες λάσπης και βρωμιάς. Χαιρόμαστε που αποφύγαμε να κάνουμε τα ίδια λάθη , παρόλο που οι λακκούβες ήταν παρόμοιες...Χαιρόμαστε που με τα χρόνια αποκτήσαμε καθαρά ρούχα και πολλά ζευγάρια παπούτσια να πηγαίνουν τα πόδια μας σε νέες στράτες. Χαιρόμαστε που κάθε μια τέτοια εμπειρία μας πήγε ένα βήμα μπροστά , που νιώσαμε ενήλικοι σε κάθε μας επιλογή και αποτάξαμε κάθε ίχνος παιδικής αθωότητας και αφέλειας. Χαιρόμαστε που σκληρύναμε με το πέρασμα του χρόνου , που φορέσαμε ασπίδα προστασίας στο κορμί αλώβητη από την κακία και την ατσάλινη ηθική και τάξη του κόσμου. Χαιρόμαστε που η δική μας τάξη νίκησε κατά κράτος την τάξη πραγμάτων των κακών. Που το χάος της κλειστοφοβικής μοναξιάς μας , έγινε οικογενειακή φωτογραφία στο σαλόνι.
Σε αυτό το χάος , έσκασε και η συμφωνία. Εγώ ήθελα να πετάξω στον ουρανό , να διορθώσω τις ατέλειες του κόσμου. Να πετάξω στα τάρταρα ότι δεν είχε την αρμονία που επιζητούσα.Στη γη συνάντησα μια σκιά , που έδωσε βάθος στην ομορφιά. Συνάντησα τις συγκρούσεις που παράγουν στο τέλος την αρμονία. Η πρόταση απλή , λιτή και απόλυτα κατανοητή. Ένα ζευγάρι γαλότσες , για μια ζωή πλούσια σε λακκούβες , κραυγές , λάθη , δάκρυα , χαρές , έρωτες με αντάλλαγμα τις γόβες μου.Μια ζωή πλούσια σε κέρματα και τζόγο με αντάλλαγμα τη γυναικεία μου ευαισθησία.Ένα ζευγάρι γαλότσες για όλες τις πλημμύρες που θα ακολουθούσαν. Μαγικές και ανθεκτικές. Με αντάλλαγμα να αποχωριστώ τα τακούνια μου.Συμφώνησα. Η σκιά με κοίταξε λυπημένη και ψέλλισε πως είμαι πολύ άσχημη με τις άχαρες μπότες. Δεν της απάντησα.Γύρισα την πλάτη μου επιδεικτικά. Άνοιξα το βήμα μου γρήγορα και χάθηκα στις σκιές της νύχτας. Το χέρι μου έπιασε ένα από τα κέρματα. Και στις δύο όψεις κεφαλή. Σε κέρδισα.

Hole , Black

[Τοίχος. Stop. Σε όλη τη διαδικασία σκέψης. Στη ροή των λέξεων.]Επιβράδυνση σε μηδέν σκέψεις ανά sec. Άδειασμα.[slap] Γιατί δεν βγαίνει τίποτα;Η απογυμνωμένη λευκή σελίδα του μυαλού , μεταφράζεται σε απογυμνωμένη λευκή σελίδα στο γραφείο.Που κάθεται εκεί , τόσο αθώα αντανακλώντας το φως της λάμπας.Αυτό το έντονα δυσάρεστο φως , πονάει , τυφλώνει..τυφλώνει τα μάτια.[Windows to the soul .Blinded. No windows, no images. No images, no thoughts.Blind].Λευκό.Η αναζήτηση της ιδέας επιστρέφει μηδέν αποτελέσματα.[Άλλη μια προσπάθεια;το άδειο κουτί της αναζήτησης χαμογελά περιπαίζοντάς με.]Τίποτα, nothing, nada, zilch , zero , blank, empty.Λευκή τρύπα πάνω στο γραφείο ,μιλάει αδιάφορα καθώς ρουφά κυριολεκτικά τα πάντα σε μια μαύρη τρύπα.Ο τοίχος του μυαλού με την ίδια αδιαφορία απαντά ‘’λευκό’’ , όταν το μυαλό εκλιπαρεί για οτιδήποτε εκτός του λευκού.Μα ποιός μπορεί να το ακούσει, αν δεν είναι κανείς εκεί;Πλιάτσικο του μυαλού. [ stop. wall. end. blank.]


.



..τελεία. Με μικρές ατέλειες στα τελειώματα. Οι ατέλειες που κάνουν ένα γλυπτό αριστούργημα. Που δεν θέλω να τις χαλάσω μην τυχόν και ξεχάσω πως τις δημιούργησα. Ποιό ήταν εκείνο το πέρασμα στην πραγματικότητα που οδήγησε στην ανάμνηση της εικόνας που τόσο καιρό έχτιζα , ιδρωμένη και κατακουρασμένη τις νύχτες; Ποιό ήταν εκείνο το φως που σκοτείνιαζε την απουσία;

...«εγώ ο άνθρωπος..τέλος δεν έχω..»


Και είμαι αυτό που δεν φαίνεται. Τα ρούχα που φορώ με προστατεύουν από τα ερωτήματά σου. Το δικό μου εγώ είναι στο σπίτι της σιγής και θα παραμείνει εκεί απαρατήρητο και απρόσιτο.Φοράω τις μάσκες μου και βγαίνω στους δρόμους κουβαλώντας μικρές τελείες , μια για κάθε μάσκα. Μέχρι να βρώ τα όπλα να πολεμήσω την τραχιά όψη. Μερικές φορές θαρρώ πως θα ‘θελα να έχω έναν εαυτό με προκαθορισμένο κλήρο. Θα γκρίνιαζα τότε για κάποιο λόγο. Τώρα δεν έχω λόγο να επαναστατήσω. Είμαι ο εαυτός που τίποτα δεν κάνει , εκείνος που κάθεται στο πουθενά και στο ουδέποτε , ενώ οι άλλοι αναπροσδιορίζουν τις τελείες τους. Είμαι ο εαυτός που αναζητά τον τρόπο να του κλέψουν τις μάσκες. Θα’θελα να βρεθεί ο κλέφτης ήλιος που θα φιλήσει το γυμνό πρόσωπό μου και θα γεμίσει την ψυχή με αγάπη. Τότε δεν θα τις χρειάζομαι πια. Θα’θελα να βρω μια τελεία που να μην βάζει τέλος. Μια τελεία τετράγωνη , όχι στρογγυλή.Με γωνίες ..να κρύβομαι όταν φοβάμαι.

Εγκλήματα




Χθες σκότωσα. Μικρό ή μεγάλο το έγκλημα, έγινε. Σκότωσα ένα δαχτυλίδι , ένα εισιτήριο , δυό μέρες πριν τα Χριστούγεννα και ένα φτερό. Τα έβαλα όλα σε ένα σακουλάκι πλαστικό , διαφανές και τα πέταξα στη θάλασσα. Φοβάμαι πως κάποια μέρα θα τα ξεράσει το κύμα, θα τα φτύσει στα πόδια μου κάποιο ανέμελο καλοκαίρι. Φοβάμαι μήπως το φτερό με αναζητήσει ξανά.Τρέμω μήπως οι δυό μέρες που έπνιξα , γίνουν χρόνια. Μήπως το εισιτήριο γίνει βαρκούλα. Και εκείνο το δαχτυλίδι , δεν χωρούσε στο χέρι μου , στο ορκίζομαι. Ήταν θαμπό χωρίς εσένα να το ζεσταίνεις. Με καράτια μετράμε την αξία του μα την αξία την πήρες μαζί σου. Ήταν πολλά , πολλά και αυτά που είπες πριν...


Να προσέχεις, θέλω να γελάς.Και να μη μείνεις μόνη. Και να μην κλαις.


Εγκληματίας από πρόθεση. Για να τηρήσω την υπόσχεση. Σκοτώνω για να λευτερωθώ. Αυτό με κάνει κακό άνθρωπο; Είμαι εξοργισμένη. Ζώο ανήμερο. Κλουβί ένας διαμαντένιος χαλκάς που με έσφιξε. Σαν τη σκιά σου που έρχεται στον ύπνο μου. Είμαι εκτός εαυτού. Με αυτά που συνομώτησαν για να φύγεις. Εγκληματίας εξ αμελείας. Για να χαιδέψω τον εαυτό μου ξανά.Πριν τον χάσω. Σκοτώνω ότι έμεινε για να μείνει μόνο η τελευταία σου λέξη.

Synaisthesia**



Εμένα άσε με εκεί...
Εκεί που συνεχίζω τους δρόμους μου...
...γιατί περισσεύει χαμόγελο, μεγαλώνει το μπόι, γαληνεύει η ματιά ...γιατί αποφάσισα να ιδρώσω για μένα και για τις χίλιες πλην μιά νύχτες μου - για την άλλη που μου χρωστάς δεν κρατώ τεφτέρι......γιατί συνήθισαν οι πατούσες μου την άμμο , και οι κόκκοι τρελάθηκαν να χορεύουν......γιατί το καλοκαίρι μου τώρα άρχισε , ανάμεσα σε παιδικές φωνές, νυσταγμένα πρωινά βλέμματα...γιατί σώθηκε το μελάνι , στέγνωσε το νερό των ματιών, ξεχείλησε το νερό της ψυχής και μ’ έπνιξε...
...γιατί....
Άσε με εκεί....γιατί έτσι θέλω...

Katyara



Δεν έχεις να πείς τίποτα. Ξαφνικά έγινες καράβι φορτωμένο θησαυρούς λήθης. Ταξίδι στο τρίγωνο του διαβόλου. Παλίνδρομος κύηση. Ένα μωρό που δεν μεγάλωσε στην κοιλιά της μάνας του. Υπήρχε όμως , χωρίς καρδιοχτύπι. Μόνο μια σκιά ,πίσω από ρημαγμένο εγώ. Την τελευταία φορά που σε είδα , ήταν τα χέρια σου γεμάτα κήπους. Την τελευταία φορά που με είδες ήμουν στην πόρτα , με μέλι και γλυκό κεράσι.Είχα μάθει να σε υποδέχομαι με χαμόγελα και ευχές. Είχα μάθει να αγκαλιάζω τις κούρασές σου , να ιδρώνω τα τραύματά σου. Είχα μάθει να ακούω τις νότες σου και να μεθάω τα ξωτικά σου.Είχες μάθει να πιάνεις στα χέρια σου φτηνό πλαστικό. Είχες μάθει να καις την ουσία και λυπόσουν που ο καπνός έτσουζε τα μάτια σου. Είχες μάθει να ταϊζεις τη γάτα με αποφάγια , και έκλαιγες όταν αυτή πηδούσε απ΄τον τέταρτο. Είχες μάθει να ζωντανεύει μετά , να τινάζει το τρίχωμά της, να χαιδεύει τα πόδια σου , να τεντώνει την ουρά της , να γλύφει τις πληγές της μόνη της, να σκοτώνει τα μικρόβια , να κατατροπώνει τους ποντικούς , να νιαουρίζει όταν ήσουν μακρυά της.Το τώρα είναι αλλιώτικο. Η γάτα έγινε μεγάλη και ζωηρή. Katyara. Στην όψη άγρια, μαγευτική , άπιαστη. Στο άγγιγμα , ρεύμα ηλεκτρικό. Ένα μόνο θύμιζε την παλιά,εκείνη την άμορφη μορφή. Τα μάτια , τα γαλανά. Που θάλασσες μάζεψαν όταν γεννήθηκε. Η γάτα άλλαξε. Έγινε ορμητική η θάλασσά της. Και όλοι εσείς που κολυμπάτε αμέριμνα στα μάτια της θα βάλει τα κλάματα και θα σας πνίξει.

9 Degrees


Μισός ψάρι , μισός άνθρωπος. Αν ήταν γυναίκα θα την έλεγαν γοργόνα. Έψαξα να βρω τι είναι αυτό που ορίζει στους ανθρώπους τη νερένια , αυτή τη διάφανη φύση τους. Που είναι τρομακτικά ελκυστική. Που ενώ σε κερδίζουν με την ευαισθησία τους , ταυτόχρονα γεμίζουν το χώρο με μια αδιόρατη ασπίδα σκληρή και άκαμπτη. Το νερό μπορεί να είναι πύρινο , σε καίει στο πέρασμά του με απώτερο σκοπό να σε δροσίσει μετά..αφού σε έχει λιώσει , να σε χαιδέψει. Δεν ρώτησα πολλά γιατί δεν χρειάστηκε. Ήταν σαν να παίρνω συνέντευξη από ένα βρυκόλακα. Αρκέστηκα στο να ακούω εκείνους τους περίεργους ήχους.
Σαν γένεση ήταν. Σαν αρχή , απαρχή, συνέχεια , κατάληξη , λήξη, αρχή ξανά, αέναη κίνηση του όλου.Λατρεία αγνώστου θεού. Θυσία του νου για μια ιδέα. Νερένιο πλάσμα. Άϋλο. Μια λέξη μόνο. Ξεγλίστρημα. Μια κίνηση. Σπασμός. Μια αναπνοή. Και φεύγει. Μέχρι να γυρίσει ξανά εκεί που ανήκει. Εκεί που δεν ανήκει. Εκεί που στάζει φως.Αν ήταν θηλυκό , θα ήταν σειρήνα. Αγκαλιά. Αν ήταν παιδί θα έπινε ζωή με τις χούφτες.
Θα πάρει καιρό. Σαν κρασί που ποτίζει το ξύλο και γίνεται νέκταρ.Μέχρι να ξαναρθεί , θα πάρει καιρό. Μα δεν έχει σημασία. Χάνεται η αξία όλων όταν η διαδικασία είναι απλή και σύντομη. Απλόχερη και απτή. Το άπειρο είναι στα μαθηματικά , το προφανές συνώνυμο ψέμα του. Για τους απελπισμένους γήινους που δεν πίστεψαν ποτέ τους στο κάρμα και τη συμπαντική διάσταση του χωροχρόνου.Μικρό νερένιο σύμπαν κρατάς σφιχτά.Μια σταγόνα θέλω να βρέξω τα χείλη μου.

(Sh)out





Όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν. Όπως ήθελαν να γίνουν. Ακόμα και τα λάθη. Κυρίως αυτά που δεν έκανα.Ήθελα να λιώσω στον ήλιο τα κομμάτια που δεν ταίριαζαν με τα υπόλοιπα. Και ομολογώ πως τα κατάφερα.

Στο νησί που βρέθηκα φέτος, στάθηκα μόνο τρία λεπτά στο Καλογερικό. Τόσο μου πήρε να καταλάβω πως δεν είμαι τόσο γενναία. Τόσο μπλέ δεν το άντεξα.Ούτε και τους αέρηδες. Τα σκαλιά που οδηγούσαν στο μοναστήρι , δεν κατάφερα να τα ανέβω. Πάλι δείλιασα.Μα ,δεν με αναγνώριζα. Στην Αγία Άννα , όμως, κρεμάστηκα σε ένα βράχο και πήδηξα στα παγωμένα νερά. Βαπτίστηκα ξανά γενναία και δυνατή. Και βλέποντας εκείνη την ανατολή , τράβηξα και τις μοναδικές φωτογραφίες. Όσο ο ήλιος έγλυφε το βουνό πίσω από την πόλη και την ξάπλωνε νωχελικά στην αγκαλιά του...σκεπτόμουν...
......πόσα πράγματα , πόσες σκέψεις, πόσες απορίες , πόσες αμαρτίες, μπορείς να ξεπλύνεις σε μια θάλασσα; Πόσα λάθη , πόσα σωστά , πόσα ‘’δεν ξέρω’’, πόσα ‘’δεν μπορώ’’ μπορείς να αφήσεις έρμαια στον αέρα που λυσσομανά;Πόσες φωτογραφίες να πάρεις μαζί σου από δρόμους , γκρεμούς , αμμουδιές..; Πόσα διλλήματα χωράνε σε μια προσευχή , πόσες κραυγές για το τίποτα που άφησα να χαθεί ...εκεί που βρήκε τελικά το δρόμο του και έγινε...

....ταξίδι.......με αρχή και τέλος το ίδιο σημείο.

Δυνατή και γενναία δεν υπήρξα τελικά ποτέ. Έλιωσα στον ήλιο και τα τελευταία κομμάτια που δεν ταίριαζαν με τα υπόλοιπα. Τώρα άσε με να φωνάξω.

Destination: Unknown


Στάση πρώτη: Το μεγάλο, φρικτά λευκό κτίριο. Διάδρομοι που μυρίζουν αρρώστια και πόνος που ποτίζει τους τοίχους. Δέκα μέρες υπομονετικές και τρείς αγωνίας. Μάτια πρώην μπλέ της θάλασσας , νυν κουρασμένα του ξενυχτιού και της κρεπάλης. Πόδια στηριγμένα σε δεκανίκια και χέρια νήματα της μαριονέτας που κοιμήθηκε. Βεντάλια φωτός ορθάνοιχτη , τρία βήματα και μια αναπνοή μακρυά. Επιτέλους! Η στάση του τρόμου έμεινε πίσω.

Στάση δεύτερη: Αμοργός. Τι θα δω; Ποιό γαλάζιο θα με πάρει; Ποιό χρυσαφί θα με βάψει; Επτά σκαλοπάτια σε μια βαλίτσα μισογεμάτη κοχύλια. Λίγα ρούχα , πολλά αρώματα και ένα καλοκαίρι που θυμίζει βαρυχειμωνιά. Καράβι της Αμοργού ρακές θα φέρει και βότσαλα. Στο στέκι του Μιχάλη παρέλαση θα κάνουν οι μυρωδιές και οι αλμύρες.Επιτέλους! Η στάση του πόθου είναι κοντά.

Στάση τρίτη: Σε σένα στέκομαι δειλά. Παιδί τρομαγμένο. Ένα βήμα μπρος και δέκα πίσω. Αν κατέβω θα χαθώ , αν δειλιάσω θα σε χάσω. Την τύχη κάλεσα να πει, να ορίσει. Να γίνει ότι είναι να γεννεί,να γεννηθεί, να ανθίσει. Σφαίρα μαντική έγνεψε, πως πρέπει να βαδίσω,αν ξεφτίσει, θα φανεί. Το χρώμα θα αλλάξει. Επιτέλους! Η στάση του όρκου μίλησε.

Ταμείο


Η διαδικασία είναι γνωστή και την ξέρω από πρώτο χέρι. Κοίταζω προς τα επάνω, βάζω στόχο, κυνηγώ το όνειρό μου και τότε θα αποφύγω τα αυτοκαταστροφικά πατρόν στα οποία συνήθως πέφτω όταν πορεύομαι χωρίς σκοπό. Δυστυχώς δεν είναι πάντα εφικτό να ξέρω αν η δράση που έχω αναλάβει λειτουργεί ωφέλιμα και εποικοδομητικά ή αν τρέχω στη λάθος λωρίδα που είναι επί πλέον και αντίθετη στο ρεύμα. Νιώθω την υποχρέωση- ω ναι υποχρέωση, ευθύνη, καθήκον- να βοηθήσω τους άλλους να πραγματοποιήσουν τα όνειρά ΤΟΥΣ. Ταυτόχρονα αναλογίζομαι Κι εγώ; Κι ΕΓΩ; Κι ΕΓΩΩΩ; Νιώθω όμως απολύτως ικανή να ζήσω δύο ζωές χωρίς να καταλάβει κανείς μα κανείς ότι δεν είμαι ο μικρός άγγελος που όλοι βλέπουν.
Εάν μ’ άφηνε κάποιος μόνη μου να ταΐσω όπως θέλω τις ανθρώπινες καρδιές και να τις κανακέψω στο δικό μου ουρανό και να τις μεγαλώσω με τις δικές μου αισθητικές αρχές, τότε δε θα είχα κανένα πρόβλημα. Τότε θα μπορούσα να δουλέψω σκληρά, να το σκάω μία στο τόσο κάπου ειδυλλιακά και να επιστρέφω πριν χτυπήσει η καμπάνα για τον όρθρο. Προς το παρόν ,μπορώ να ζήσω το τρέιλερ ενός έργου που συνοψίζεται: ονειρεύομαι (μαζί ή χωρίς τον άλλο), δραπετεύω (μαζί ή χωρίς), αγαπάω (με ή χωρίς αντικείμενο). Κι ας ελπίσουμε ότι οι ανόητες φιλοδοξίες των αδιάφ(θ)ορων , οι φριχτές πρακτικές των αφεντικών και οι συζητήσεις του μηδενός δε θα με επηρεάσουν.
Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Σε αναμονή λοιπόν των επόμενων αγαπημένων λαθών. Αυτά ,μαζί με τα σωστά μου , ορίζουν το είναι μου. Ακόμα και αν δεν αναγνωρίζονται ,ορίζονται μονοσήμαντα. Προς το παρόν , πήρα ποπ κόρν ,κάθησα αναπαυτικά και περιμένω την προβολή. Αν μπορεί ο μπροστινός μου να σκύψει λίγο παρακαλώ....

Η πιο όμορφη καρδιά


Παραμυθιού συνέχεια...
Ένα διαφορετικό παραμύθι για μεγάλα παιδιά που κούρασαν τα πόδια τους στους δρόμους της ζωής, που δεν τους χαρίστηκε τίποτα, που κάνουν όνειρα ακόμα , δεν ντρέπονται να αφήσουν το δάκρυ να κυλήσει, την ευαισθησία να ξεχειλήσει, που αγαπούν , που δίνουν , που οι λέξεις ‘’αγκαλιά’’, ‘’φιλία’’, ‘’ζωή’’, ‘’έρωτας’’ δεν είναι σε εισαγωγικά , ούτε λήμματα στα λεξικά...ααα ξέχασα και τη λέξη ‘’τρέλα’’...
***Ένα στρογγυλό , κόκκινο ευχαριστώ στη φιλενάδα μου και ένα κομμάτι από τη δική μου καρδιά που ξέρει πως της ανήκει...Φιλενάς...στην υγειά μας, στη σπάνια ομορφιά μας, στα άγρια ένστικτά μας...Θένκς..

Mrs Cinderella Whatever


Αγαπητή σταχτοπούτα,

Είμαι μια λάτρης των παραμυθιών. Είχα την τύχη να νανουρίζομαι στα χέρια της γιαγιάς , ακούγοντας ιστορίες και τραγούδια αλλόκοτα, για μάγισσες και ξωτικά , δράκους και πριγκηπέσσες. Είχα την τύχη να δοκιμάζω κρυφά τα γοβάκια της μαμάς μου και να φοράω το ψεύτικο στέμμα της χιονάτης αποφεύγοντας με τέχνη το δηλητηριασμένο μήλο της κακιάς μητριάς.Σε όλα τα παραμύθια που έμαθα νικητής ήταν η αγάπη που σαν ωραία κοιμωμένη ξυπνούσε καταμεσής του επεισοδίου και κατατρόπωνε το κακό, με ένα ξόρκι, ένα φιλί , ένα άγγιγμα. Είχα επίσης την τύχη να μάθω και άλλα παραμύθια διδακτικά, παραβολές και γρίφους που έμπλεκαν το μικρό μυαλουδάκι μου σε μυστικούς διαδρόμους και περάσματα σε άλλους κόσμους , απόκοσμους. Όλα αυτά τα δεδομένα είχαν έναν κοινό παρονομαστή. Τα επεξεργάστηκα στον σκληρό μου δίσκο πολλές φορές και άλλες έκανα restart, άλλες έκανα react. Η αέναη πάλη του καλού με το κακό , από καταβολής του κόσμου μου ,με παραξένευε και με έτρεφε. Μερικές φορές δεν ήξερα αν πρέπει να τοποθετήσω τον εαυτό μου με τους καλούς ή τους κακούς (εντάξει,υπάρχουν και οι άσχημοι..). Η φύση μας είναι και καλή και κακή ανάλογα τις περιστάσεις. Και εγώ βρέθηκα να αναρωτιέμαι αν έμαθα καλά τα παραμύθια μου. Αν έμαθα καλά από τα παραμύθια μου. Δεν έχω καλή νεράϊδα να μου φτάξει chanel τουαλέτα για το χορό του πρίγκηπα, να μεταμορφώσει το micra σε porche.Δεν έχω βάτραχο , ούτε μήλο. Δεν έχω μονόκερο, ούτε μακρυά μαλλιά να τα κάνω σκάλα. Δεν γέμισα τα ρούχα μου με στάχτες. Δεν έχω γυάλινο γοβάκι χαμένο. Δεν φοβήθηκα την αγάπη, δεν τρόμαξα με το τέρας. Δεν περιμένω, δεν κοιμάμαι. Ζω.

Μετά τιμής,
Εκκρεμές.

**Να μην ξεχάσω


**..να θέλω...

...γεμάτο μπωλ.Γεμάτη ζωή.Γεμάτη μέρα.Γεμάτη, σταλακτένια στιγμή.Και ένα στόμα , μόνιμα ανοικτό. Σαν χρυσόψαρο, σαν κομμάτι παζλ, σαν ουρίτσα τρωκτικού, σαν κοιλίτσα μωρού. Μάτι ηλιαχτίδα , σφύριγμα που να κολυμπά δίπλα σε όλα τα δελφίνια και οσμή που να δένει όλα τα κορδόνια του δάσους. Για να μη χάσω ποτέ ποτέ ό,τι μπορώ να ζήσω.

...την απόλυτη ευτυχία.Σε άπειρες , ευχάριστες γεύσεις. Όσο δάκρυ χρειαστεί. Για να ανέβει το ασανσέρ και να σβήσει το άπειρο, που μόνο καθυστερεί και θολώνει,στέκει και περιμένει. Την ευτυχία. Στο σχήμα του σώματός μου. Για να χωρέσω και να είμαι άνετα και να την καταλάβω.

...βρεγμένα αστέρια. ‘Ωστε όταν πια ενώσω αυτό το σύμπαν , το μικρό , δικό μου σύμπαν , το βραχυκύκλωμα να είναι τόσο ισχυρό που να γεννηθούν μύριες πυγολαμπίδες με μιάς.

**...να ευχαριστήσω...

Για όσα μου θυμίζεις σε ευχαριστώ. Για όσα σε ευχαρίστησα, σε ευχαριστώ ξανά. Για όσα πόνεσαν , δεν θυμάμαι. Για όσα λάτρεψα, δεν αναπολώ. Για όσα έζησα , αναπνέω. Για όσα έγινα, χαμογελώ. Για όσα ήσουν , θα είσαι. Για όσα θα’ρθουν , δεν ξέρω. Για όσα δεν ξέρω, δεν φοβάμαι.Για όσα φοβάμαι, ελπίζω. Για όσα ελπίζω, ανυπομονώ. Για όσα ανυπομονώ , ονειρεύομαι. Για όσα ονειρεύομαι , υπάρχω. Για όσα υπάρχω , σ’ευχαριστώ.

**...να χαμογελάσω και σήμερα.

Πιρουέτα


Κοίτα τι διάλεξε ο ουρανός για μένα απόψε.Τι νυχτερινό αδιάκριτο κέντημα κρατά στα χέρια του για να με σκεπάσει. Έτσι. Σαν φέρετρο αστρικό. Να με ρουφήξει,να με ταλαντεύσει , να με ντύσει σέρνοντάς με πάνω σε φωτεινές καμινάδες.Τα νύχια μάκρυναν απότομα σήμερα.Σαν να μην υπήρξε ποτέ καρδιά , ποτέ ταξίδι, ποτέ συγκίνηση..Και τώρα ρουφάω φυσαλίδες και το χθες.Για να δω καλύτερα το αύριο.Να αλαφρύνω , να ματώσω..για να μπορέσω να στεγνώσω.Να βάψω,να αρρωστήσω,να κάνω μπουγάδα ότι μπορώ να αφήσω επιτέλους πίσω..και ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ να κρατηθεί...ας μείνει καθαρό και όμορφο..!τράβα! Άσε με να γλιστρήσω πάνω σου λοιπόν!
Με βλέπω στρογγυλοκαθισμένη σε ένα δροσερό φύλλο.Σχηματίζω με το σώμα μου εικόνες μέσα στο νερό.Πάει καιρός που έβλεπα γλυκά όνειρα.Μελένια. Ξαναγύρισαν οι δείκτες μου στην πραγματικότητα.Με πρόσωπα υπαρκτά και καταστάσεις φθίνουσες.Με στριγκλιές και μαχαιρώματα, σφύρες έτοιμες να αποκολληθούν από το δέντρο και διάτρητα τζάμια στην κορυφή.Είμαι επίπεδη.Χρειάζομαι αέρα.Να αποκτήσω ξανά σχήμα και να βγω από τις ρωγμές. Χρειάζομαι. Δεν φτάνει η απουσία αναρωτιέμαι;; Πρέπει να αλαφρύνω και πάλι. Να σκαρφαλώσω στο συννεφάκι μου.
Θέλω να δω πάλι τον εαυτό μου απλωμένο. Και ο ύπνος να μην είναι τόσο τρομακτικός,μα γαλήνιος. Ευτυχώς ποτέ δεν ήταν αδιάφορος. Πολλές φορές ,ακόμα και μέσα στην ημέρα έκλεινα το φως. Του μυαλού μου το φως. Τη νύχτα το τσεκάριζα ,σαν τα μωρά που νυσταγμένα κοιτούν αν η μάνα είναι ξύπνια στο προσκεφάλι τους. Τοποθετούσα τις σκέψεις μου προσεκτικά πάνω (μέσα;) στο μαξιλάρι. Να μην πέσουν.Να μη σπάσουν.Να μην σαλέψουν. Και μετά άπλωνα τα οστά και τους μύες ακριβώς δίπλα.Να κλωτσήσω το όνειρο.Να θερμάνω τη διαδρομή.Να φωταγωγήσω το πορτάκι του τέλους. Ξέρεις, σαν κάτι πολυδιαφημισμένα τηλεπαιχνίδια , που ο παρουσιαστής πετάγεται μέσα από φωτεινά τούνελ ή στρογγυλές πύλες στολισμένες με λαμπιόνια που αναβοσβήνουν στο ρυθμό των πνευστών και των χάλκινων.Νότα , πιρουέτα, ακροβασία της ψυχής. Φως.

Υ. Γ.


Πόσο θα ήθελα να σπάσω αυτή την τελεία.Να τη λιώσω.Να τη φτύσω.Να ανοίξω αυτή τη ρωγμή λυσσομανώντας και να ξεχάσω εκεί μέσα όλες τις τελείες του κόσμου. Κάθε δισταγμό.Κάθε stop. Κάθε πισωγύρισμα ,κοίταγμα σε ότι πάτησες , κέρδισες ,άφησες ,γλύστρησε. Κάθε αναποφασιστικότητα. Κάθε κενό.Κάθε διακοπή. Να τρέξω πάνω στις γραμμές. Να γεμίσω τα πόδια μου ενέργεια, αργή κίνηση ακροβάτη. Να σκίσω αυτό το μόνιμο δάκρυ κάτω από το μάτι του Αρλεκίνου. Ντύθηκα τόσες φορές. Από τόσο νωρίς. Χτενίζω, κοιτάζω, βάφω, διορθώνω, σουλουπώνω, φιγουράρω , καθρεπτίζω, περπατώ , προσφέρω,τιμώ, πετώ και πετάω..Πετώ και ΠΕΤΑΩ! Τι να σε χρεώσω ψυχή που δεν κρύβεσαι ,που δεν χωράς και δεν με χωράς;Τι να χρεώσω στις ανάσες που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν σκαλιά ,ακούραστα ως τώρα;Μέσα-έξω πόνος. Μέσα-έξω ύπαρξη. Μέσα- έξω νότες. Μέσα-έξω αύρα, βλέπω, θέλω ,αισθήσεις, ταξίδια σε ότι δεν μπορώ (και δεν θέλω) να αποδείξω. Τι μου είπες; Να ξαναβρώ τέμπο γιατί καθυστερώ τους υπόλοιπους; Ποιά είναι η διαφορά ενός πινέλου με το δοξάρι;

Υ.Γ. Δώσε μου 5’ να προπορευτώ και μετά με κυνηγάς...

...και όπως λέει το λείπω, λέει το φεύγω..


Οι κόκκοι στην κλεψύδρα είχαν διάφορα χρώματα. Μερικοί σχημάτιζαν ουρανούς, μπερδεύονταν με άλλους γαλάζιους και δεν ξεχώριζαν από τους άλλους που σχημάτιζαν θάλασσες. Κάποιοι πιο επαναστατικοί , στο κόκκινο της φωτιάς , έφτιαχναν δρόμους και άλλοι γκρεμούς. Ο χρόνος μετρούσε την αρχή ή το τέλος; Δεν κατάλαβα. «Ξυνόν γαρ αρχή και πέρας επί κύκλου περιφερείας» , είπε ο Ηράκλειτος. Η αρχή και το πέρας σε κάθε κύκλο συμπίπτουν. Τι σκοτώνεις , γεννώντας όμως; Ποιά στιγμιαία κίνηση σε πάει από το τώρα στο αύριο και από το πίσω στο εμπρός; Και πόσο κοστίζει, να πληρώσω; Μου δίνεις το βάζο με το γλυκό , μέλι στα δάχτυλα και μου το παίρνεις πίσω. Μου κρύβεις το δώρο μου και κουνάς την κορδέλα μπροστά στα μάτια μου. Είναι λίγος θυμός και λίγος φόβος. Μπορώ να χαρακτηρίσω το συναίσθημα. Και αυτό είναι μια αρχή. Μπορώ να ακούσω το λείπω. Όπως μπορώ να ακούσω και το φεύγω. Την ίδια γλώσσα μιλούν. Και έχουν τον ίδιο ήχο. Οι κόκκοι στην κλεψύδρα σκάλωσαν σε εκείνον το διάδρομο του νου. Τα χρώματα μπερδεύτηκαν και έφτιαξαν ουράνιο τόξο. Η βροχή πέρασε. Let the sunshine in.

Στον sp(y)ατερούλη


Είναι τόσο περίεργο. Γνωρίζεις έναν άνθρωπο μέσα από τις γραφές του και σε κάνει να νιώθεις, πως να νιώσεις ,πως νιώθει εκείνος ανά πάσα στιγμή. Ένας άνθρωπος που δεν έκρυψε ποτέ την ψυχοσύνθεσή του, την σύνθεση και τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένος. Την ποιότητα και την αρχοντιά του. Τα στραβά και τα ανάποδά του. Το ψώνιο του. Την τρέλα του.
Ένας φίλος καλός που έκανε ποίηση την αγάπη του για τη συνοδοιπόρο της ζωής του, μια ποίηση που θα έπρεπε να γίνει λάβαρο για κάθε έναν από μας. Και τώρα έρχεται η στιγμή εκείνη που αυτός ο άνθρωπος γίνεται ταπεινός , υποκλίνεται μπροστά σε ένα μεγαλείο που δεν μπορεί να κατανοήσει.
Έρχεται η στιγμή εκείνη που γίνεται κερί αναμμένο , και μοιράζει την αγάπη του , γεννάει αγάπη γίνεται αρωγός , γίνεται δρόμος, γίνεται πατέρας.
Έρχεται εκείνη η στιγμή που ένα ζευγάρι ματάκια ,μισάνοιχτα και ένα άλλο κουρασμένο και λατρεμένο μαζί , γίνονται αρχή σε ένα νέο ξεκίνημα που αναιρεί , που διαιρεί και πολλαπλασιάζει.
Αυτή τη στιγμή δεν θα την ξεχάσεις ποτέ , να είσαι σίγουρος και αυτά θα είναι η δύναμή σου στο εξής , η πηγή σου , το νάμα σου.
Χαίρομαι πολύ που είσαι φίλος μου. Χαίρομαι πολύ με τη χαρά σου. Να χαίρεσαι τις μικρές νεραϊδούλες της ζωής σου.

Echoes


Είχα καιρό να πιάσω πληκτρολόγιο στα χέρια μου. Με μια γρήγορη ματιά παρατήρησα πως το άλφα είχε μετακομίσει κοντά στο βήτα και με μπέρδεψε. Ανακατατάξεις πρόσεξα και στα άλλα γράμματα και διέκρινα μια τάση επαναστατική. Οι λέξεις που ήθελα να γράψω αρνούνταν να μπουν σε σειρά και έκαναν του κεφαλιού τους. Κάπου ανάμεσα χώνονταν και αριθμοί , σύμβολα και μερικές γραφικές παραστάσεις. Εκείνο που ήταν το πιο παράξενο απ’όλα , ήταν πως ξαφνικά εμφανίστηκαν οικονομετρικά μοντέλα και χρονοσειρές. Ορκίζομαι πως αυτά δεν τα είχα υπολογίσει. Ανατροπές παρατηρήθηκαν και στις καιρικές συνθήκες. Μια κρύο , μια ζέστη , μια αέρας , μια άπνoια. Και, τέλος , παρουσιάστηκε μια σημαντική αύξηση των τιμών του γέλιου στο χρηματιστήριο συναισθηματικών αξιών. Μέσα σε όλη αυτή την αταξία , φάνηκε μια λογική τάξη πραγμάτων και άφησα τον εαυτό μου να παρατηρήσει την εξέλιξη του φαινομένου. Άφησα να μην ξέρω πως λύνεται ένα χθες , ένα εξαρτάται , το αίνιγμα των ασυμπτώτων. Lucky me. Είμαι εδώ , ζωντανή στη ζωή , στη γλύκα. Δεν παρατηρώ απλά, βλέπω βαθιά. Πίσω από το ποίημα της ορθής γωνίας, πέρα από το χρονοθέατρο που παίζεται.Έν αρχή ήν το ταξίδι. Είμαι έτοιμη.

Μια Ευχή**


Είναι πολλή η δουλειά Άρη....Ετούτος ο Μάης και κάθε Μάης δηλαδή...στο λαιμό μου κάθεται. Τα τελευταία εκατόνπενηνταδυόμιση χρόνια δίνω πανελλήνιες. Τουβλέτες οκτάοπες παρέλαβα, επιστήμονες του μπι παραδίδω στην πυρά του συστήματος ,με τις ξενέρωτες. Και ενώ από τη μια σιχτιρίζω την ώρα εκείνη που επέλεξα τούτη τη δουλειά, από την άλλη χαίρομαι που έγινα γέφυρα. Και όταν τα χρόνια τους περάσουν , άλλους θα βλέπω ρεμάλια να πίνουν φρεντοτσίνο στο Zuccero και θα λένε ‘’δασκάλα δεν σ ‘άκουσα’’, άλλους στα έδρανα να ενισχύουν , να μεταφέρουν , να πολλαπλασιάζουν τη γνώση...και ο κύκλος της ζωής να φέρνει βόλτες...Κολάζ από παλιές φωτογραφίες και χρωματιστά σκίτσα θυμίζουν αυτά τα ίδια που πέρασα και εγώ..και κάθε μια φατσούλα που έρχεται και κολλάει τη μύτη της στο κολάζ μου, μου φοράει ένα πέπλο αθανασίας. Είναι δικά μου παιδιά , και κάθε δάκρυ τους , χαμόγελο ή γκριμάτσα είναι η κληρονομιά και η διαθήκη μου. Για κάθε ένα από αυτά που πέρασαν από την καρδιά μου, χαρίζω μιαν ευχή. Να βρουν το δικό τους αριθμό, να τον ξεκλειδώσουν , να βαδίσουν πάνω στα πολλαπλάσιά του, να πορευτούν στο πεπερασμένο άπειρο με το κεφάλι ψηλά. Hey teacher , leave those kids alone. Μόνα τους να διαλέξουν φτερά , να παρακολουθήσουν τα μαθήματα πετάγματος, και όταν φοβηθούν να δουν το δίχτυ ασφαλείας από κάτω. All they need Is love. Καλή επιτυχία στα καμάρια μου.

**Αφιερωμένο ειδικά στο Γρηγόρη , που έχει ήδη βαδίσει το άπειρο , έχει βγει γενναίος και δυνατός. Μαζί με ένα τεράστιο χαμόγελο ενός παιδιού και πολλών μεγάλων να τον συνοδεύει , ας κρατήσει και το δικό μου. Ξέρω πως είναι αμυδρό και ίσως όχι αρκετό , μα είναι αληθινό.

Versus

Lyrics Vs Words
Thoughts Vs Dreams
Mistakes Vs Angels
Demons Vs Man
Death Vs Birth
Life Vs .......

Πάρτο αλλιώς


Ωραία.Το έπιασα το υπονοούμενο. Είμαι scary –λέει. Τα λόγια μου είναι αινιγματικά , είναι dark και το κυριότερο είναι ψυχοπλακωτικά. Το τελευταίο , δεν το θέλω με τίποτα. Μετά από πρόσφατες ,δε , συζητήσεις με τους γιατρούς που με περιβάλλουν ο ένας με είπε λίγο- πολύ αλκοολική , ο άλλος ναρκομανή. Ακόμα βέβαια δεν έφτασαν να με αποκαλέσουν ψυχωτική –κάτι είναι και αυτό.Αλλά άφησαν να εννοηθεί πως προς τα εκεί οδεύω.Τώρα-θα πει κανείς «κοίτα ποιός μιλάει». Ο ένας έχει ακόμα στο πορτμπαγκάζ του saxo χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και ο άλλος έχει ταυτιστεί με τον Dexter .Εγώ φυσικά προβληματίστηκα. Περισσότερο για σας.Αν είναι να βαράτε ενέσεις μετά από κάθε επίσκεψη , να το αλλάξω το concept.Αποφάσισα λοιπόν να γίνω γλυκιά και τρυφερή σαν την καρδιά ενος μαρουλιού. Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Τι θα χρειαστούμε: Μισό κιλό τσαχπινιά, δυό κουταλιές της σούπας νάζι, μια πρέζα τραγουδάκι ερωτικό , δύο φλυτζάνια του τσαγιού ποίηση, και ένα ποτήρι θάνατο να πιω. Το’χω;

Έφυγα...


...ξέφυγα, ξεγλίστρησα. Η άκρη του νήματος ήταν μπερδεμένη στο μικρό μου δαχτυλάκι και μιά ζωή στα πόδια μου προσκυνούσε τη νέα ανατολή. Μικρό θαύμα, μεγάλη αρχή. Σε όλα και σε τίποτα. Μια ανάσα μακρυά από το μπροστά , δυό τραγούδια πίσω από το παλιό. Η ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή...μωρό μου...είπες και το βλέμμα σου έγινε μελί , γλυκό και μεθυστικό σαν αμβροσία θεϊκή.Και αν η καρδιά σου δυσκολεύεται, αίμα από τη δική μου θα της δώσω.Να δυναμώσει , να περπατήσει μαζί σου πολλούς ακόμα δρόμους.Γιατί όλα δανεικά είναι. Τίποτα δεν είναι ατόφια δικό μας, δεν υπάρχουν ούτε τίτλοι ιδιοκτησίας , ούτε χαρτιά κυριότητας. Γη μας, οι χάρτες του μυαλού...διάδρομοι και δρομάκια αραχνιασμένα...Οικόπεδα , τα κουτιά της ψυχής...που κλειδιά αναζητά στους αιώνες των αιώνων...να ελευθερωθεί , να ανθίσει. Σπίτι , το καβούκι του είναι..του είμαι...πανοπλία ενάντια στα ξεχασμένα χαμόγελα άλλων εποχών.

Μια νότα ξέχασες..μωρό μου...στο συρτάρι του νου μου. Γέννησε και άλλες..μελωδία έγινε...ύμνος...και τραγουδάω ξανά...

Μπουντρούμι

Βουτιά



Οι πιο μεγάλες θάλασσες, είναι αυτές που χωράνε σε ένα κουταλάκι του γλυκού.Γιατί οι άλλες , οι γαλανές, οι ταξιδιάρικες θέλουν μόνο κουπί και ούριο άνεμο. Οι θάλασσες του κουταλιού είναι απρόβλεπτες , με κρυμμένα υποβρύχια τέρατα και σειρήνες.Ξέρεις πως δεν χωράς , μα δεν ήταν κάτι που επέλεξες. Ξέρεις πως τούτη η βουτιά δεν είναι από ψηλά , δεν γίνεται σε μια αναπνοή. Η απελπισία στραβώνει. Το ίδιο και ο θυμός. Ακόμα και αν απαλλαγείς από το περιττό βάρος και μείνεις με το μαγιώ και τα βατραχοπέδιλα, τίποτα δεν σου εγγυάται πως θα κολυμπήσεις ακόμα και στα ρηχά. Το παν είναι να κρατήσεις το κεφάλι έξω από το νερό ή έστω να βγαίνεις συχνά και να παίρνεις ανάσες. Και όταν δεκάδες χέρια φροντίζουν να σου πιέζουν το κεφάλι με δύναμη προς τα κάτω, οφείλεις στον εαυτό σου να επιστρατεύσεις κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο για να τη βγάλεις καθαρή. Η επιβίωση πολλές φορές δεν είναι συζητήσιμη, ούτε διαπραγματεύσιμη.Είναι πορεία,δρόμος και διέξοδος. Είναι εκείνο το ξεχασμένο για χρόνια κλειστό παραθυράκι στο κατώι. Που έχει πιάσει μούχλα και ανοίγει με δυσκολία. Σαν ανοίξει όμως , μπαίνει φως , και κάτι αλλάζει. Γίνεσαι ήρωας, βγαίνεις από το κουταλάκι στεγνός, σοφός και άρχοντας.

Μη...


Μη γράψεις. Το ένα χέρι στο πληκτρολόγιο, το άλλο να θέλει να το κόψει. Στεγνά.Μη γράψεις σου λέω. Χολή και ξύδι θα βγάλεις. Μη μιλήσεις,μην πάρεις ανάσα. Μη φωνάξεις. Κρύψου καλά. Φύγε μακρυά. Μη σκαλίζεις,μην αντιδράς. Μην κλάψεις ,μην ιδρώσεις. Πέταξε κάθε τι ανθρώπινο και γίνε ζώο. Μην αφεθείς,μην αγαπήσεις. Μη λατρέψεις,μη λατρευτείς. Κούκλα γίνε ,άψυχη. Σταχτοπούτα χωρίς γοβάκι. Μόνο με τις στάχτες. Μη γεννηθείς,μην πεθάνεις. Πέθανε να ησυχάσουμε. Και αν σε κάψει φωτιά ,μην σκορπίσεις στον αέρα τα αποκαίδια. Εξαφανίσου,αφανίσου. Μη σκεφτείς,μην τρελαθείς. Κρατήσου. Οργή έμεινε. Μην αγγίξεις,μην τραγουδήσεις.Σάρκα παντού.Μη δεχτείς,μην αποδεχτείς. Τέρατα, και υποσχέσεις. Μην ακούς,μην κοιτάς. Μην πονάς. Μην ξεκινάς. Μην τελειώνεις. Μην αντιδράς. Ασφυξία.

Ανταπόκριση από τον παράδεισο


Ναι καλά..εδώ που είμαι,αν καταφέρει να ανέβει αυτό το ποστ, θα είναι θαύμα. Με μια αργά τα ζα σύνδεση , ξέχασα τι σημαίνει σερφάρω, μπλογκάρω, και άλλα εις –άρω. Πάλι καλά που δουλεύει και το λάπτοπ αλλά και αυτό βλέπω να πεθαίνει. Η αλήθεια είναι πως τόσες μέρες δεν ένιωσα την ανάγκη να πω κάτι τις...ήμουν (και είμαι) μέσα στη γκρίνια all the time...κάτι τα λουλουδάκια, τα πουλάκια ,αυτή η (εκνευριστική μερικές φορές ) ησυχία , αυτό το κοκοράκι –ξυπνητήρι που κάθε που χάραζε μας ξεκούφαινε,και το ονειρευόμουν στην κατσαρόλα κοκκινιστό..εεε όλα αυτά μαζί..συνέθεσαν ένα σκηνικό παραδεισένιο και δεν είμαι συνηθισμένη...

Μα καλά –κυρά μου- κόλαση δε θες, παράδεισο δε θες....τι κέρατα θες για να είσαι ικανοποιημένη; Εντάξει, μόλις έφτιαχνα τις βαλίτσες (κλασσική γυναίκα –πήρα μαζί μου ότι είχα και δεν είχα) σκεφτόμουν πόσο χρειάζομαι την ηρεμία του χωριού..να ξυπνάς και να μυρίζεις φύση..να πρασινίζεις, να ροδοκοκκινίζουν τα μάγουλά σου, να κοιμάσαι με τις κότες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) , να παίρνεις τη λίμο και να τρέχεις για εξερεύνηση στις αμμουδιές ,να ανοίγεις την οροφή και να μαζεύεις ήλιο...να βρέχεις τα πόδια σου στη θάλασσα...Μετά τις δυό πρώτες μέρες..άρχισα να ανεβάζω θερμοκρασία...Δεν χωρούσα πουθενά...Ήθελα τη φασαρία ,το χαμό , τη βαβούρα. Ήθελα να βρεθώ πάλι στη γνωστή μου και αγαπημένη «κόλαση» , με τα deadlines..με τα πειράματά μου , τις γραφικές μου παραστάσεις, τους μαθητές μου, τις κιμωλίες μου....Το βράδυ ηρεμούσα και πάλι επιζητούσα την ησυχία...Το πρωί έβραζε το αίμα μου και ήθελα να κάνω κάτι! Μέχρι και η τεμπελιά θέλει τέχνη τελικά...

Αυτό που θαυμάζω σε μένα πάρα πολύ , είναι η σταθερότητά μου. Ίσως ήταν και οι μέρες τέτοιες που έμεινα πολλή ώρα με τον εαυτό μου και τόνε βαρέθηκα ή με βαρέθηκε-δεν ξέρω. Μπορεί και να τον είδα λίγο καλύτερα( πως λέμε : το κοίταξα καλά καλά και σού’ μοιαζε στη μούρη..αυτό ακριβώς). Μπορεί και να είχα σφυγμομετρήσει λάθος τις ανάγκες του. Μπορεί να είμαι εκτός κλίματος (γενικά το παθαίνω στις γιορτές τελευταία). Μπορεί εκείνος ο θάνατος να μου κόστισε περισσότερο από όσο νομίζω πως κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Μπορεί να ταλαντεύομαι ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισό μου, μα συναντώ τα τοπικά μέγιστα και ελάχιστά μου πολλάκις...μέχρι να βρω τα ολικά.

Καλό Πάσκα


Εν μέσω προσευχής-κατάνυξης-νηστείας , τσουπ πετάγομαι και εγώ που τον Θεό μου δεν έχω γιατί κάπου με ξέχασε,τόνε ξέχασα και εγώ. Πολλές ευχές για καλό ψήσιμο, πολλές οδηγίες για το ορθό σούβλισμα, πολλά δάκρυα για μια ανάσταση που δεν έρχεται , πολλά χαμόγελα για μια σταύρωση που δεν έχει τελειωμό και μας αρέσει κιόλας, πολλές διαφημίσεις για λαμπάδες μπάρμπι με φουλ έξτρα αξεσουάρ ,πολλές νέες κολεξιόν για κάθε εκκλησιαστική πασαρέλα, πολλοί celebrity προορισμοί και από την άλλη , λίγο φως που ξέμεινε στις καρδιές , λίγη αγάπη που περίσσεψε , λίγος πόνος για τους πονεμένους, λίγο ξόδεμα νοιαξίματος.

Μόνο μια ευχή έχω. Τη λέω και έφυγα γιατί δεν ταιριάζω με το κόνσεπτ. Το ξέρω δηλαδή. Μια ευχή σε αυτούς που με σταύρωσαν και δε με ρώτησαν αν τα καρφιά τρύπησαν όχι μόνο τη σάρκα,μα και την ψυχή, σας αγνοώ ρε...η ψυχή μου είναι διάφανη πια..αλώβητη...Μια ευχή και σε αυτούς που είναι εδώ...σε κάθε σταύρωση, σε κάθε ανάστασή μου...το φως που μου δώσατε είναι πολύ, και έχω απόθεμα να επιστρέψω....να επιτρέψω να γεννήσει ,να λάμψει , να γεμίσει το χώρο,το σύμπαν, το άπειρο....

Παράκληση-Παρατήρηση: Προτιμώ λαμπάδα Bob Marley , με δώρα λευκό t-shirt με print μαριχουάνα και ένα μπουκάλι tequila κίτρινη και λεμόνια.Τα αλάτια θα τα βάλω εγώ. Έχω μπόλικα για να κάνω μαγικά, τα ρίχνω κάτω από τις καρέκλες που κάθονται οι ανεπιθύμητοι και πουφ! Εξαφανίζονται....

Συνεπώς, ΚΑΛΟ ΠΑΣΚΑ everyone! Να γυρίσετε όλοι σώοι και αβλαβείς, διαφορετικοί και συνάμα ίδιοι...οι ίδιοι...φωτισμένοι,λαμπεροί...

Pigs

Κάποιες μουσικές δεν μας ταξιδεύουν απλά....κάποιες είναι φτιαγμένες από όνειρα, οπτασίες και ζωές άλλων....κάποιες είναι βαλμένες στα παπούτσια μας....ανύπαρκτες πραγματικότητες...κάποιες μουσικές περιγράφουν εμάς...σαν άγραφοι νόμοι που ορίζουν το είναι μας.
Ζωάκια μαζεμένα σε ένα βινύλιο. Ροζ. Τρείς εκπρόσωποι του ζωικού βασίλειου , ο σκύλος, το πρόβατο, το γουρούνι..προσεκτικά επιλεγμένοι από τους Floyd,σε μια εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Παρόλα αυτά νομίζεις πως κάθε συμβολισμός είναι διαχρονικός , πιο επίκαιρος από ποτέ. Αν τα γουρούνια είχαν φτερά , οι νόμοι της φύσης θα ήταν άλλοι. Το μήλο δεν θα είχε πέσει στο κεφάλι του Νεύτωνα και ο καθένας μας θα μπορούσε να κάνει βόλτες πάνω σε μια ακτίνα φωτός.Αν το ζώο που έχει τη μύτη του χωμένη στη λάσπη , μπορούσε να πετάξει , θα είχε γεμίσει ο ουρανός ροζ παχύδερμα , σαν μπαλόνια ηλίου. Δεν θα υπήρχε λάσπη και ίσως να μην υπήρχαν και όλοι αυτοί που ζουν για να τρέφουν και να μεγαλώνουν παράσιτα. Αν τα γουρούνια μπορούσαν να πετάξουν , θα είχαν βγάλει από πάνω τους τη ρετσινιά του χαραμοφάη , του άπλυτου , του βρωμιάρη...θα κοιτούσαν ψηλά...αναζητώντας αστέρια...θα τολμούσαν να απλώσουν το χέρι στον ουρανό...θα τολμούσαν να χορέψουν. Αν υπήρχε γουρουνοχώρα , με ιπτάμενους κατοίκους , κανείς φύλακας σκύλος δεν θα μπορούσε να θέσει όρια. Κανείς γουρουνοκάτοικος δεν θα ήταν για λύπηση....Τελικά, τι είναι χειρότερο; να είσαι γουρούνι αληθινό και να μην μπορέσεις ποτέ να πετάξεις ή να είσαι από τα άλλα τα δίποδα , να μπορείς να πετάξεις αλλά να σε λυπούνται γιατί ποτέ δεν μπόρεσες να ανοίξεις φτερά...;;
....Big man, pig man, ha ha charade you are.You well heeled big wheel, ha ha charade you are.And when your hand is on your heart,You're nearly a good laugh,Almost a joker,With your head down in the pig bin,Saying "Keep on digging."Pig stain on your fat chin.What do you hope to find.When you're down in the pig mine.You're nearly a laugh,But you're really a cry.......


Almost


Το σχεδόν είναι πιο βάρβαρο και από το ίσως.Πιο κοντά στο ακριβώς , πιο μακρυά από το περίπου. Μου τη δίνει το σχεδόν. Άσχημη λέξη. Και τώρα που την ξαναβλέπω, έχει και άσχημο ήχο. Δεν πάω καλά μου φαίνεται. Κοιτάω μια λέξη και ακούω τον ήχο της; Έχω σχεδόν μπερδέψει τις αισθήσεις. Ακούω το σχεδόν λάθος πριν το κάνω και μυρίζω το θόρυβο που κάνει όταν σκάσει η βόμβα. Γεύομαι το σχεδόν όλον , πριν πιάσω το σχεδόν τίποτα. Σχεδόν έτοιμη για το ταξίδι στη χώρα του ποτέ, έφτασα σχεδόν κοντά στη χώρα που όλα παίζονται. Κρυμμένη πίσω από ένα βράχο , περιτριγυρισμένη από μια θάλασσα εγωισμού, σχεδόν αντιμετώπισα το μέσα μου. Σχεδόν σίγουρη πως πορεύομαι σωστά, έφυγα πριν ισορροπήσω. Το εκεί ήταν σχεδόν κοντά στο εδώ , τόσο που νόμιζα πως δεν είχα φύγει ποτέ. Με μια μεζούρα μέτρησα τη στάθμη του μισοάδειου και τη σύγκρινα με αυτή του μισογεμάτου. Σχεδόν βέβαιη πως μέτρησα λάθος , μέτρησα με την ίδια μεζούρα και το σωστό. Η μεζούρα είναι χαλασμένη- είμαι σίγουρη. Σχεδόν πέτυχα να μετρήσω την αποτυχία, απέτυχα όμως να μετρήσω την επιτυχία. Πρέπει να αλλάξω το σύστημα αναφοράς. Είμαι σχεδόν κοντά στην εφεύρεση ενός νέου, που δεν κάνει σχεδόν λάθη. Χρειάζομαι χρηματοδότηση. Leave a penny or a smile.

Light Of Wonder


Στο παζάρι της βρώμικης πόλης ήταν πολλά τα καλούδια.Υφάσματα, δέρματα, μπακίρια.Όλα στους πάγκους μπερδεμένα , χωρίς ταμπέλες και τιμές.Πιο πολύ μύριζε χώμα, και ιδρώτα.Που και που ερχόταν και μια μεθυστική μυρωδιά από λιβάνια και μπαχάρια και κάλυπτε την ασχήμια. Άλλος κόσμος, φτωχός. Ρακένδυτος ,άχρωμος.Οι πραματευτάδες φώναζαν ο ένας πιο δυνατά από τον άλλο, μια γλώσσα ακαταλαβίστικη,σχεδόν εξωγήινη, προσπαθώντας να επιβληθούν. Να τους προσέξεις,να αγοράσεις από κείνους. Πάνω πάνω έβαζαν τα καλά. Τα χρωματιστά,τα όμορφα. Και από κάτω αν έβαζες το χέρι σου,έβγαζες σκουλήκια και ερπετά. Αν τολμούσες να κάνεις παράπονο, το μάτι του έμπορα, αγρίευε,μαύριζε...Μάζευε βιαστικά τα ψεύτικα και άρχιζε να βρίζει..

Οι δρόμοι στο παζάρι στενοί. Ίσα που χωρούσαν δυό. Έκανα ώρα να τους διασχίσω. Έμοιαζαν με λαβύρινθο. Στην αρχή νόμισα πως βρίσκομαι σε ένα ταξίδι , μετά κατάλαβα πως έχασα το δρόμο προς την έξοδο. Κάθε δρομάκι οδηγούσε και σε άλλους πάγκους,πιο μεγάλους ή πιο φανταχτερούς. Και πιο πέρα άλλος..και άλλος...γύρισα το κεφάλι μου πίσω ,να δω πως ήρθα... μα ζαλίστηκα...ήταν όλοι ίδιοι.Σκέφτηκα πως ήταν αργά να σκορπίσω ψιχουλάκια και άφησα την τύχη να με οδηγήσει.

Η τύχη είχε χρώμα κόκκινο. Ήταν ένα βαθύ κόκκινο φουλάρι ξαπλωμένο νωχελικά δίπλα σε πολυτελή αρώματα. Ήταν τόσο όμορφο που νόμισα πως αν το ακουμπήσω θα ματώσω τα χέρια μου. Θέλησα να γευτώ το μετάξι του μα ένα χέρι σταμάτησε την κίνησή μου. Και μια φωνή ψιθύρισε: «Αν αγγίξεις, θα γευτείς. Αν γευτείς,θα θυμάσαι». Δίστασα.Τι θα θυμηθώ; Τι να ξεχάσω; Σαν άτολμη Εύα ένιωσα. Κρύα και γυμνή μπροστά στη γνώση. Το φουλάρι έγινε μήλο και το χέρι ,φίδι. Και αν αρχικά με σταμάτησε, τώρα με ωθούσε εκεί που δεν έπρεπε. Και όσο με ωθούσε τόσο απομακρυνόμουν. Όσο μεγάλη ήταν η επιθυμία μου να το πιάσω , τόσο μεγάλη έγινε η απέχθειά μου.

Δεν ήταν που φοβήθηκα τη φωνή. Ούτε οι κατάρες που μπερδεύονταν με προσευχές.Παράξενο μα αυτή η δυσκολία της επιλογής μου έγινε αιτία διχασμού. Σαν να αφορούσε και άλλους αυτό το κόκκινο. Μα αφού το είχα κάνει δικό μου μόλις το είδα...δεν ήταν ανάγκη να το αγοράσω. Το είχα ήδη κερδίσει. Τι παραπάνω ζητούσαν όλοι αυτοί; Για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή μου, στάθηκα μπροστά σε όλους ,αγέρωχη,όπως τότε που ήμουν μικρή και παίζαμε αγαλματάκια ακούνητα. Το χέρι μου βρήκε το τσιγάρο και το τσιγάρο τη φωτιά. Η φωτιά έγινε φως. Ένα περίεργο , δυνατό κατακίτρινο φως. Ο καπνός θόλωσε το τοπίο και όλοι έμοιαζαν μικρούληδες. Το φίδι άλλαξε δέρμα και έγινε διαφανές, σχεδόν αόρατο. Το κόκκινο μήλο μεταμορφώθηκε σε παιδικό παιχνίδι και κύλησε στα πόδια μου. Ήταν το ωραιότερο χάδι. Σαν τέλειωσε το τσιγάρο,ήξερα. Τα θαύματα έχουν χρώμα.

Χαμαιλέων



Πάντα στο πρώτο θρανίο, φυτό. Ένα δειλό παιδί , που κοκκίνιζε κάθε που ο δάσκαλος απηύθυνε ερώτηση. Φαινομενικά ήταν σαν όλα τα άλλα παιδάκια της ηλικίας, κοντό καρέ κούρεμα με αφέλειες , ορθοδοντικά σιδεράκια , ποτέ δεν ήταν η ψυχή της τάξης, ο αρχηγός. Προερχόμενη από μια μεσοαστική, πατριαρχική και αυστηρή οικογένεια, έμαθε τη μοιρασιά πολύ νωρίς. Την επίπληξη, την αμοιβή και τον έπαινο. Έμαθε να εργάζεται πολύ σκληρά και μπήκε χωρίς να το θέλει σε έναν άτυπο ανταγωνισμό με τους συμμαθητές της με σκοπό την πρωτιά που ποτέ δεν κατάφερε. Έφτανε πάντα πολύ κοντά στην κορυφή μα πάντα κάτι της έβαζε τρικλοποδιά. ‘’Πολύ καλό παιδί’’ , έλεγαν όλοι οι δάσκαλοι από καταβολής της μαθητικής της ζωής. Μα δεν της έφτανε...ποτέ δεν ήταν αρκετό...Αναρωτιόταν... «γιατί δεν γίνεται να είμαι πολύ καλό παιδί , μα να είμαι ορατή, πρώτη, δυναμική» ;


Χρήματα για γαλλικά και πιάνο δεν υπήρχαν. Μόνη διασκέδαση κανένα σινεμά, κανένας καφές στο πάρκο , που και που ,κανένα πάρτυ που όμως έπρεπε να τηρεί τα ωράρια και 9 ακριβώς να είναι στο σπίτι..Δηλαδή, στην ουσία, μόνη διέξοδος τα βιβλία, οι ζωγραφιές,η μουσική. Όταν είχε μολύβια ,τα δάχτυλα σαν μαγνήτες τα άρπαζαν και γραμμές έκαναν ακανόνιστες σε φόντο λευκό. Γαλάζια είναι η ζωή ή άραγε πολύχρωμη; Όταν τον ορίζοντα κοίταζε έβλεπε χρώματα που ήθελαν να την πλησιάσουν. Πολλές φορές αφηνόταν μα ακόμα και τότε δεν τα έφτανε. Έτσι άφηνε το μολύβι και έπιανε τις δικές της νερομπογιές.Εκείνες που ήταν κρυμμένες στο συρτάρι του νου. Ήλιους ζωγράφιζε και φεγγάρια. Θάλασσες και λουλούδια σε μενεξεδιά χρώματα. Την ψυχή σαν άφηνε ελεύθερη ,κλείνοντας τα μάτια , κύκλους πολύχρωμους σχημάτιζε στον αέρα.Και ύστερα έφτανε το βράδυ. Και έπαιρνε φως από τα μάτια της και κάρφωνε στον ουρανό μικρά ασημιά αστέρια. Ο δικός της κόσμος ήταν έτοιμος πια να τον ζήσει.Άλλοτε στο πορτοκαλί , άλλοτε στο μπλε,άλλοτε στο κόκκινο και στο κίτρινο και άλλοτε στο γκρίζο.


Πολλές φορές, επέτρεπε στους άλλους να τη ζωγραφίζουν.Να χρησιμοποιούν την ψυχούλα της για καμβά. Όπως εκείνοι ήθελαν. Και άλλαζε μορφές. Πότε γινόταν θεά Αναγεννησιακή , πότε νεκρή φύση, πότε άχρωμο σκίτσο από κάρβουνο..Έπαιρνε το χρώμα του περιβάλλοντος ,πότε αγρίευε και πότε ηρεμούσε.Πάλευε να βγάλει από πάνω της τα χρώματα που της φόρεσαν. Πέρασαν χρόνια για να αποκτήσει πάλι εκείνο το γαλήνιο λευκό. Το καθαρό. Το διαφανές λευκό που πάντα ποθούσε. Και ήθελε να γεμίσει πάλι με χρώματα που η ίδια είχε επιλέξει αυτή τη φορά. Να αφήσει την ψυχή ελεύθερη ξανά. Να μην επιτρέψει σε κανέναν να ζωγραφίσει πάνω της. Όταν έβαλε όλη της τη δύναμη και έτρεξε ως του ορίζοντα την άκρη, πέρασε απ’τα μάτια της μπροστά θολό τοπίο ,σαν πηγάδι που έχει πέσει στο νερό του ,μια χούφτα χώμα. Μα τότε κοίταξε ξανά τον ουρανό και πήρε στάλα από το γαλάζιο του.Και άρχισε ξανά να ζωγραφίζει.

Step




Τα καινούρια παπούτσια του χορού δεν με στενεύουν. Θεριεύουν τα βήματά μου ανάλαφρα, σαν το βάλς της πεταλούδας από λουλούδι σε λουλούδι. Η πίστα άδεια και γεμάτη μαζί. Μορφές τριγύρω λικνίζονται σε δικούς τους ρυθμούς. Τα ζεστά χνώτα ποτίζουν το καλογυαλισμένο πάτωμα. Και ανάμεσα ξεχωρίζουν δυό μάτια σμαραγδένια , πόλος δύναμης και πηγή έρωτα. Δυό χείλη που κοκκίνησαν όταν είπαν τη λέξη ‘’μαζί’’.


(Θ)έλξη


Ο νόμος της έλξης. Σαφής ,ρητός και κατηγορηματικός. Κάτι σαν αυτά που έχει πει εκείνος ο Κοέλο που καμιά εκτίμηση δεν τον έχω γιατί ολονών το σύμπαν συνομωτεί και μόνο το δικό μου κάθεται στα αυγά του. Λέει λοιπόν με σαφήνεια , πως υπάρχει κάτι σαν αλληλεπίδραση της κάθε οντότητας με το σύμπαν. Δηλαδή , είμαστε εκεί που εμείς οι ίδιοι τοποθετούμε τον εαυτό μας. Αν βλέπουμε για παράδειγμα ένα σωρό από χρέη να έχουν βγάλει ποδαράκια και να μας κυνηγούν, και τίποτα πέρα από αυτό, τότε αυτό ακριβώς αντιλαμβάνεται και το σύμπαν , με αποτέλεσμα να μη σταυρώνουμε φράγκο. Αν έχουμε φορέσει την ταμπέλα του γκρινιάρη,μοναχικού,παράξενου ταξιδιώτη της ζωής που είναι μπακούρι και καλά από επιλογή,εεε μια ζωή μπακούρια θα μείνουμε γιατί οι κεραίες του σύμπαντος είναι καλά υψωμένες και αντιλαμβάνονται τα πάντα.
Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα που υποδηλώνουν πως παίζει να στέκει αυτή η θεωρία...βέβαια είναι λεπτή η γραμμή που τη χωρίζει από την άλλη θεωρία που λέει ‘’τα γράφω όλα στα παλιά μου τα παπούτσια και περιμένω να σκάσει μύτη ο χοντρός άγιος με τα δώρα’’.Βασικά δεν ξέρω αν το σύμπαν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τον καθένα ξεχωριστά , και με όλους μαζί..αν έχει χρόνο να κάνει συνδυασμούς και τσαχπινιές...αλλά όλο αυτό μου θυμίζει το ‘’όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια , ο θεός γελάει.’’. Από την άλλη.... η πτωχή μου εμπειρία έχει δείξει πως αν δεν έχεις υψηλούς στόχους , η ζωή θα σε ξεχάσει .Μ’αυτά και μ’αυτά μπερδεύτηκα πάλι. Γιατί δεν μπορεί όλα να είναι προγραμματισμένα και φυσικά δεν μπορεί όλα να αφήνονται στην τύχη τους.
Το θέμα είναι να μπορεί κάποιος να καταλάβει ποιά στιγμή είναι κατάλληλη...ποιός (συν)άνθρωπος είναι κατάλληλος..ποιά δουλειά είναι κατάλληλη...για να είναι το επίπεδο της καλής διάθεσης πάντα ανεβασμένο.Γιατί όσο το διαθεσόμετρο είναι σε max τιμές, τουλάχιστον πέφτεις με στυλ.Ε , μετά , αργά ή γρήγορα σηκώνεσαι. Αν έχεις και ένα χέρι ακόμα καλύτερα, διαφορετικά πιάνεσαι από το κοντινότερο αντικείμενο και παίρνεις την ενέργειά του. Το πιο ανεβαστικό βέβαια είναι εκείνο το χαπάκι που αλλάζει όλο τον κόσμο σου σε μια στιγμή και με μια μόνο δόση. Που δεν χρειάζεται συνταγή γιατρού , ούτε να έχεις φάει καλά πριν. Που σου φοράει εκείνο το χαζοχαρούμενο χαμόγελο. Που σε εθίζει σε τρυφερά και όμορφα πράγματα , σε ταξιδεύει σε νιρβάνα κάθε στιγμή. Που σου στερεί τον ύπνο , αλλά δεν σου χρεώνει μαύρους κύκλους. Που ζεσταίνει τα πόδια σου και ζωγραφίζει τον καθρέπτη σου. Που ακόμα και αν πάθεις overdose , δεν πεθαίνεις..αναπνέεις πιο δυνατά από πριν...Ζεις!

Mixer


Το μαγείρεμα το λατρεύω. Όταν ήμουν παιδί παρακολουθούσα τη μάνα μου στο πως πέταγε τα υλικά μέσα στις κατσαρόλες. Είχα κάνει συνδυασμούς με το μάτι...τα περισσότερα βέβαια τα έμαθα στην πράξη ,αφού έκαψα μέχρι και μακαρόνια,πράγμα σχεδόν αδύνατο αλλά δεν έφταιγα- έτυχε να πάρει η Σοφία τηλέφωνο..Εξελίχθηκα σε σπουδαία μαγείρισσα και –ναι- σε αυτό είμαι τόσο ψώνιο όσο είμαι με τους αριθμούς μου. Τις Κυριακές το σπίτι ευωδίαζε κανέλλα και γαρύφαλλο από κοκκινιστό μοσχαράκι ,άνηθο και μάραθο και φρέσκο κρεμμυδάκι από τη φημισμένη χορτόπιτα με χειροποίητο φύλλο,μπέικον και παρμεζάνα από εκείνο το noname τυλιχτό δικής μου εφεύρεσης που συνοδεύεται από μπόλικο κόκκινο κρασί.

Στα γλυκά είμαι στουρνάρι όμως. Βασικά δεν μπορώ να το κατανοήσω αυτό. Ξέρω πως υπάρχει διαφορά σημαντική: Τα φαγητά βασίζονται σε μη τήρηση των αναλογιών...ενώ τα γλυκά στην επιβεβλημένη τήρησή τους. Αλλιώς το κέικ γίνεται μπουγάτσα. Οι κουραμπιέδες χρησιμοποιούνται για μπαλάκια πινγκ πονγκ και τα σοκολατάκια για γυαλένια.Και εκεί τσαντίζομαι...αφού τηρώ με θρησκευτική ευλάβεια τις αναλογίες, πως γίνεται να μην σταυρώνω γλυκό; Κάθησα και σκέφτηκα λιγαλάκι –κακό πράγμα να σκέφτεσαι τελικά.

Συνειδητοποίησα πως κάπως έτσι λειτουργώ και στην καθημερινότητά μου. Δηλαδή, έχω πολλές «συνταγές», μια αντζέντα με ημερομηνίες ,ραντεβού και to-do-list. Ακολουθώ τα βήματα , προσέχοντας πρώτα να ρίχνω π.χ. τα υγρά και μετά να ενσωματώνω τα στερεά. Μέχρι εκεί καλά. Και εκεί που πάει η «ζύμη» να δέσει , άλλοτε μου μένει υγρή, άλλοτε ξεφουσκώνει , άλλοτε γίνεται τούβλο. Σε αυτό ακριβώς το σημείο έχω το πρόβλημα. Δεν μπορώ να εντοπίσω ποιό υλικό είναι πολύ ή λίγο. Θέλει λίγο αλεύρι; Μπας και του λείπει ζάχαρη; Ρε,μπας και θέλει κανένα ξόρκι;

Ο χρόνος βέβαια δεν είναι απεριόριστος...είτε το πιάνω το υπονοούμενο και διορθώνω την κατάσταση ,είτε «τρώω» το πεσμένο γλυκό και μ αρέσει κιόλας.Και όχι μόνο αυτό..προσπαθώ να πείσω και τους άλλους να φάνε..πως και καλά έχει ωραία γεύση , ας πάσχει από εμφάνιση.Εντάξει...θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα..θα μπορούσε και καλύτερα όμως.Να ξεκινήσω τη συνταγή και το γλυκό να γίνει όπως η φωτογραφία του τσελεμεντέ και όχι σκηνή από το «Saw3». Και καλά να φτιάχνεις κανένα πρόχειρο γλυκό του στυλ μεταξύμαςείμαστεδενπειράζει. Αν πας να φτιάξεις ένα πολύ ξεχωριστό και δεν έχεις περιθώρια για λάθη; Ούτε κοντινό ζαχαροπλαστείο για παρηγοριά;
Αυτό το τελευταίο με προβλημάτισε πολύ τους τελευταίους μήνες. Έχω βάλει σε τάξη τα υλικά για μια σπουδαία συνταγή...όλα σε σειρά πάνω στον πάγκο....με περιμένουν να τα ανακατέψω. Τα βήματα προσεκτικά γραμμένα στο χαρτί , αναλυτικά με σημειώσεις. Τα σκεύη τακτοποιημένα και έτοιμα για δράση. Η ποδιά μου κρεμασμένη έτοιμη να λερωθεί. Τα χέρια μου φρεσκοπλυμένα και πεντακάθαρα. Πρέπει να συγκρατηθώ να μην τα βουτήξω στην κουβερτούρα.

Ugly

Μουντζούρες στο χαρτί. Συνθήματα στον τοίχο του νεκροταφείου. Μποτιλιάρισμα.Καμμένη γη. Κονσέρβες.Ληγμένα. Σκουπίδια.

Εκείνη η γυναίκα. Μορφή απόκοσμη. Παγερή όψη. Ματιά κοφτερή. Λόγος,άλογος. Φοβάμαι κάθε που την αντικρύζω.Παλιά με καλημέριζε με πλατύ χαμόγελο.Τώρα άσπρισε, ζάρωσε.Έβγαλε μούσι και κέρατα. Παλιά μου έφερνε ζεστό καφέ και κέικ.Τώρα μου φέρνει τραγούδια χωρίς ήχο,ποτισμένα με όπιο.Παλιά φορούσε κόκκινο φουλάρι στο λαιμό και μια σταγόνα άρωμα.Τώρα φοράει πέπλο και λούζεται με ξύδι.

Κάθε ματιά της και μια ιστορία. Κάθε ιστορία και ένα βήμα προς την ασχήμια της. Γελάει που μυρίζει τον φόβο μου, αλλάζει μορφή, αγριεύει. Και κάθε που φοβάμαι , τόσο ασχημαίνει. Μια νύχτα μου έδωσε το χέρι της και μου είπε να δω καλά. Πως δεν είμαι μόνη. Μου είπε μια ιστορία για ένα χαμένο ταξίδι. Δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει..Είδα που έκλαιγε και τη λυπήθηκα. Αναρωτήθηκα πως γίνεται μια τόσο όμορφη παρουσία να μην έχει σχήμα πια...Σαν ευθεία γραμμή σε ένα χαρτί που δεν έχει όρια ούτε περιθώρια.Αρχίζει κάπου και δεν τελειώνει πουθενά.

Με παρέσυρε στα παραμύθια άλλων εποχών , με πονεμένους ,κερδισμένους και χαμένους, ήρωες και φεγγάρια. Μου έταξε κάθε ρυτίδα να είναι νέα αρχή , πως θα γίνω όμορφη σαν και αυτή. Ελεύθερη. Ασυμβίβαστη. Ήθελα τόσο να την πιστέψω που δεν πρόσεξα πως γίνομαι αυτό που φοβόμουν. Μια ωραία παρουσία σε μια κορνίζα σκαλιστή. Χωρίς περιεχόμενο.

Έβαλα κάτω όσα σχήματα ήξερα και δεν ήξερα. Τραβούσα με μανία γραμμές, γέμιζα με χρώματα. Όλα έχουν σχήμα. Τα όνειρα. Οι μουτζούρες στο χαρτί.Τα συνθήματα στον τοίχο του νεκροταφείου.Οι κονσέρβες.Τα ληγμένα.Τα σκουπίδια. Ακόμα και η ψυχή. Μπορώ να στη ζωγραφίσω.

Lateralus



Νομίζεις πως αυτό το τραγούδι δε θα τελειώσει ποτέ. «Χτισμένο» πάνω σε ακολουθία Fibonacci , που παρόλο που της λείπει ένα κομμάτι , στριφογυρίζει...όπως και όλα τα τραγούδια αυτού του δίσκου των Tool.Και αυτό ακριβώς είναι το νόημα. Να ξέρουμε τους κανόνες αλλά να τους παραβλέπουμε.Να σκεφτομαστε έξω από το «κουτί». Να σκεφτόμαστε για τους εαυτούς μας.
Αντί να ζούμε σε έναν στενάχωρο γραμμικό χώρο , να επιλέξουμε να ζούμε σε έναν χώρο με διευρυμένα και ευέλικτα όρια, σαν σε σπείρα Fibonacci, συνεχώς αναπτυσσόμενη , ευθαλή , αεικίνητη, ακμάζουσα.

.....And following our will and wind
We may just go where no one’s been
We’ll ride the spiral to the end
And may just go where no one’s been
Spiral out
Keep going.......

Αριθμοί

Ειδικεύτηκε στα μαθηματικά. Το 1994 τιμήθηκε με το Νόμπελ Οικονομίας- για τα μεγαλοφυή θεωρήματα που απέδειξε στη Θεωρία παιγνίων. Βυθίστηκε για ένα τέταρτο του αιώνα στη μελέτη της σχιζοφρένειας, από την οποία έπασχε και ο γιος του. Απαθανατίστηκε από τον Ράσελ Κρόου στον Υπέροχο Ανθρωπο. Και τώρα προσπαθεί να εξηγήσει την κρίση.

Κάθε πρωί, ακόμη και τώρα που έχει φτάσει 81 ετών, ο John Nash ακολουθεί μια ιεροτελεστία: αναζητεί στον υπολογιστή του τις τιμές των πρώτων υλών, διαβάζει τη New York Times και περιτρέχει το site του ΒΒC, που είναι το αγαπημένο του γιατί προσφέρει μια παγκόσμια, και όχι αμερικανική, εικόνα για τον κόσμο. Τον τελευταίο καιρό τρώει ακόμη περισσότερες ώρες στο Διαδίκτυο, προσπαθώντας να καταλάβει τα αίτια της οικονομικής κρίσης. Δεν του φτάνει η εξήγηση που έχει να κάνει με τα δάνεια υψηλού κινδύνου και την έκρηξη της φούσκας των ακινήτων. Και ασφαλώς αρνείται να επιρρίψει την ευθύνη σ΄ αυτό που αγαπά περισσότερο, τα μαθηματικά. «Δεν οδήγησαν τον κόσμο στο χείλος του γκρεμού οι μαθηματικοί που δημιουργούν όλο και πιο σύνθετα μοντέλα για να χρησιμοποιηθούν ως οικονομικά εργαλεία», λέει σε συνέντευξή του στη Ρεπούμπλικα. «Η ευθύνη ανήκει σ΄ αυτούς που τα χρησιμοποίησαν με τρόπο παράλογο και άπληστο. Και τώρα έχουμε εισέλθει σε έναν φαύλο κύκλο όπου κάθε πράγμα παρασέρνει τα υπόλοιπα».

Ο Nash συμφωνεί με το πακέτο στήριξης της οικονομίας που ανακοίνωσε ο Ομπάμα, καθώς στηρίζεται σε δύο ορθά από θεωρητική άποψη στοιχεία: τα επιδόματα ανεργίας και τα δημόσια έργα. Δεν μπορεί να αποκλείσει μάλιστα ότι στην επιδείνωση της κρίσης συμβάλλουν και κάποιοι πλούσιοι και ισχυροί της παγκόσμιας οικονομίας που δεν είναι ικανοποιημένοι με την εκλογή του Ομπάμα και την πολιτική που ακολουθεί. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί παρά να βρεθεί μια καινούργια ισορροπία, που θα βρίσκεται όμως μοιραία σε χαμηλότερα επίπεδα από αυτά που έχουμε συνηθίσει. Πρόκειται ουσιαστικά για την άλλη όψη της Θεωρίας των Παιγνίων: εκεί, ο Αμερικανός μαθηματικός είχε ξεκινήσει από την υπόθεση ότι όλοι οι παίκτες μπορούν να κερδίσουν, ενώ εδώ διαπιστώνει ότι όλοι μπορούν θαυμάσια να χάσουν. Όπως λέει ένα παλιό αγγλικό ρητό, φυσά ένας παράξενος άνεμος, που δεν κουβαλά μαζί του τίποτα καλό. «Σώζοντας τον κόσμο με τους αριθμούς»: αυτός είναι ο φιλόδοξος τίτλος της διάλεξης που θα δώσει την ερχόμενη εβδομάδα ο Νας στο Φεστιβάλ Μαθηματικών της Ρώμης – που διοργανώνεται κάθε χρόνο από τον Ιταλό μαθηματικό Piergiorgio Odifreddi. Όταν είσαι βυθισμένος στα μαθηματικά- τονίζει - βλέπεις τον κόσμο μ΄ άλλο μάτι. Ίδια βλέπεις τη Γη άμα την παρατηρείς από το Διάστημα κι από το παράθυρο; Ίσως έτσι να εξηγείται η επιστροφή των μαθηματικών στο προσκήνιο.

Τα μαθηματικά είναι το κλειδί. Το είχε εκφράσει με σαφήνεια ο Γαλιλαίος:
«Φιλοσοφία είναι γραμμένη σ’αυτό το σπουδαίο βιβλίο που είναι διαρκώς ανοιχτό μπροστά στα μάτια μας (εννοώ το σύμπαν ) , αλλά δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε εάν δεν μάθουμε πρώτα να κατανοούμε τη γλώσσα στην οποία είναι γραμμένο και να αναγνωρίζουμε τους χαρακτήρες της. Είναι γραμμένο στη μαθηματική γλώσσα και οι χαρακτήρες της είναι τρίγωνα ,κύκλοι και άλλα γεωμετρικά σχήματα.Χωρίς αυτά τα μέσα , είναι ανθρωπίνως αδύνατο να κατανοήσουμε έστω και μια λέξη του.Χωρίς αυτά δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μια μάταιη περιπλάνηση σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο.»

Πόσο κοντά είμαστε σε μια τέτοια διαπίστωση; Πόσο κοντά είναι η διαπίστωση αυτή με τη σχιζοφρένεια; Αν ,πράγματι , τα μαθηματικά είναι το κλειδί, γιατί πρέπει να βγείς από το «σώμα» σου, να «αρνηθείς» το προφανές , τον κόσμο μέσα στον οποίο κινείσαι , για να βιώσεις μια τέτοια φανταστική πραγματικότητα; Το κλειδί είναι καλά κρυμμένο ,πίσω από σύμβολα και κωδικοποιημένες πληροφορίες και για κάποιους από μας , δεν θα υπάρξει ποτέ τάξη, παρά μόνο χάος...ή τρέλα....



Μπισκότα με nutella

Το βλοκ αυτό ανοίγει νέα σελίδα και ωθεί τις νέες νοικοκυρές στην εξάσκηση της μαγειρικής τέχνης. Ξεκινάμε με μια εύκολη συνταγή , με αγνά παρθένα υλικά ,γρήγορη , ανέξοδη (διανύουμε περίοδο κρίσης) , που με λίγη φαντασία και τσαχπινιά γίνεται ένα πλας στο βιογραφικό σας.



Μπισκότα με nutella.

Υλικά:
1 κουτί μπισκότα (όχι πολύ γλυκά κατά προτίμηση)
1 βαζάκι nutella( και merenda κάνει)
1 μαχαίρι επάλειψης (όχι εκείνο με τα δόντια , που κόβουμε το ψωμί)
Χαρτοπετσέτες (με διπλή χρήση : πριν ,για τα σάλια, και μετά, για το πασάλειμμα)
Πιατάκι για τα ψιχουλάκια.

Εκτέλεσις:
Ανοίγουμε το κουτί με τα μπισκότα. Παίρνουμε ένα μπισκότο. Αφού ανοίξουμε το βαζάκι με τη nutella ,παίρνουμε το μαχαίρι , το βουτάμε στο βαζάκι και αλείφουμε το σοκολατένιο υλικό πάνω στο μπισκότο. Μόλις τελειώσει αυτό το μπισκότο , παίρνουμε ένα άλλο κ.ο.κ.
Παρατηρήσεις:
1. Τρώγεται σαν επιδόρπιο , την ώρα που χαζεύετε στο πι σι ή στην τι βι ,προσοχή όμως ! ποτέ βραδυνή ώρα! Κάθονται όλα τα μπισκοτάκια στους γλουτοί ,σαν τουβλάκια lego!
2. Συνοδεύεται ευχάριστα με καημένο κονιάκ....Προσοχή και εδώ! Όχι γουλιά και δαγκωνιά..εκτός εάν...
3. Αντενδείκνυται σε περιπτώσεις πρόσφατου χωρισμού ,καθώς υπάρχει κίνδυνος υπερκατανάλωσης.
4. Δεν βουτάμε τα δάκτυλα στη nutella , εκτός εάν......

Καλή επιτυχία !

Επόμενη συνταγή
: Μεθυσμένα φιλετάκια ,με σως μουστάρδα. Είναι κομματάκι πιο δύσκολη...αλλά δεν σας φοβάμαι..




























Φωτοσύνθεση


I found a reason to live today/ I found a reason to live today…τραγουδάνε χαρούμενοι οι επτά νάνοι κάθε πρωί καθ’οδόν για το δάσος. Καθ’οδόν ,με λόγους που βρήκα ή ξαναβρήκα κάπου ξεχασμένους....Επιτέλους ο ήλιος έσκασε μύτη και νομίζω πως φωτοσυνθέτω ξανά.... Λέρωσα τα χέρια μου με χώμα, φτιάχνοντας τα καινούρια λουλούδια της άνοιξης..και περιμένω τη δική μου οικογένεια χελιδονιών να στήσει την ίδια φωλιά.
Έκανα μια βόλτα πολύ πρωί –είχα χρόνια. Την ώρα που νυσταγμένοι όλοι κουτουλάνε στο τιμόνι, που μυρίζει ζεστός καφές , που οι μαθητές οδεύουν στο μαρτύριό τους, που η θάλασσα έχει εκείνο το κρύο μπλέ και γουστάρεις εκείνη τη στιγμή να βουτήξεις τα πόδια σου.Το βλέμμα μου σκάλωσε σε ένα παγκάκι. Ε+ Μ = Love for ever.Αγάπες παλιές χαραγμένες στο ξύλο. Στασίδια της νύχτας και της μέρας , που γέμισαν ερωτόλογα και χάδια. Κλέφτρα στιγμών ένιωσα. Σαν παλιά Polaroid.
Ύστερα οι στιγμές έγιναν λόγοι...I found million reasons to live today.

Hope


Hell. Δεν ήταν σαν την κανονική κόλαση,με τα καζάνια, τις φωτιές, τα αιωρούμενα γυμνά σώματα...μα μια άλλη. Είχε πολύ φως , γελωτοποιούς, μουσικές και χρώματα. Θα μπορούσε να την πει κανείς παράδεισο.Κανείς όμως δεν μιλούσε. Επικρατούσε απίστευτη μοναξιά, κρύο και πίσω από τα γέλια μπορούσες να διακρίνεις τη θλίψη. Άγγιζα τον διπλανό μου ,μα είχε διάφανο σώμα και δεν ένιωθα ούτε εγώ , ούτε εκείνος.Έμοιαζε πιο πολύ με θάλασσα , βαθιά και άγρια και λιγότερο με ζούγκλα. Σε καλούσε να βυθιστείς ,μα υπέγραφες για ένα ταξίδι χωρίς συντεταγμένες και χάρτες. Στάθηκα για λίγο σκεπτική όπως ο Νίο , τη στιγμή που διάλεγε το μπλέ ή το κόκκινο χάπι.

Open your mind. Σε κάθε επιλογή είτε μπλέ είτε κόκκινη,δεν ξέρεις τι μέλλει γεννέσθαι. Είναι όπως όταν βρίσκεσαι σε έναν κόμβο. Πρέπει να αποφασίσεις πολύ γρήγορα αν θα πας δεξιά ή αριστερά και δεν μπορείς να μείνεις πολύ ώρα εκεί γιατί εμποδίζεις. Άνοιξα τις πύλες του μυαλού ,και για παν ενδεχόμενο εφοδιάστηκα με μπούσουλα και ας το απαγόρευε το συμφωνητικό. Πήρα και ένα καθρεπτάκι έτσι ώστε αν τα κύματα με παρασύρουν να καλέσω βοήθεια.

Pendulum. Στην αρχή έκανα κύκλους γύρω από τη θέση ισορροπίας μου. Η ίδια κόλαση ,καμιά αλλαγή. Η εξαναγκασμένη ταλάντωση που δημιούργησα με ζάλισε και θόλωσε το μυαλό μου πολλές φορές. Ο μπούσουλας έχανε το βορά και το καθρεπτάκι μου πότισε αλμύρα. Τιμόνι άχρηστο και πανιά σκισμένα. Χρόνος χωρίς διαστάσεις . Χώρος σημειακός. Κρεμόμουν από το νήμα μου όπως το παλιό εκκρεμές της σοφίτας. Σταματούν ποτέ να ταλαντεύονται;

Equilibrium. Τίποτα δεν ήταν ίδιο. Και ας νόμιζα πως δεν άλλαζε κάτι. Η ισορροπία ήρθε αβίαστα , νωχελικά και με δάμασε. Χρειάστηκε να χάσω έναν εαυτό και μιαν αλήθεια , χρειάστηκε να ξεγελάσω την κόλαση για να δω πως όλοι οι παράδεισοι κρύβονται σε μια σταγόνα νερό. Αυτή που έτρεξε από τα μάτια μου όταν βρήκα εκείνη που έψαχναν όλοι. Ελπίδα θαρρώ την έλεγαν.

Τριανταέξι

**photo: Time by Elestrial





Όσο αυξάνονται τα κεράκια ,τόσο αυξάνεται και ο κρύος ιδρώτας; Θέλω να πω...τα ποσά είναι ανάλογα ή είναι ιδέα μου;
Από μικρό παιδί γιόρταζα πάντα δεόντως τα γενέθλιά μου, καθώς κανείς δεν ήξερε πως έχω ονομαστική εορτή ή οι ελάχιστοι που το ΄ξεραν έκαναν την πάπια καθώς ήταν ταπί και ψύχραιμοι απο τις καλοκαιρινές διακοπές και ήθελαν να γλιτώσουν το δώρο..
Η μητέρα μου διοργάνωνε απίστευτα πάρτυ..ήταν και περίοδος καρναβαλιού οπότε όλοι το χαιρόμασταν..Δεν θα ξεχάσω στο λύκειο που οι κολλητές μου , έφυγαν στα κλεφτά στο διάλειμμα να μου φέρουν τούρτα σοκολάτα , που την κόψαμε στην ώρα της φιλοσοφίας , εν μέσω Αριστοτέλη και Πλάτωνα...
Στα φοιτητικά μου χρόνια τα πάρτυ ξέφευγαν λίγο απο το οικογενειακό περιβάλλον.Έλεγα στην παρέα μου "ελάτε το βράδυ από το σπίτι" και -δεν ξέρω πως γινόταν- στριμωχνόμασταν 120 άτομα σε ένα δυάρι, τα ξύδια έρρεαν άφθονα και το πρωί μαζεύαμε την τούρτα από τους τοίχους που είχε καταλήξει μετά τον πόλεμο...
Και μετά....μεγαλώνεις...δεν βάζεις όλα τα κεράκια πια στην τούρτα..διοργανώνεις πάρτυ στα παιδιά σου το σπίτι γεμίζει γαριδάκια και καθαρίζεις μια ολόκληρη εβδομάδα μέχρι να φύγει η λίγδα απο τα πατώματα..που καιρός , που μυαλό να θυμηθείς οτι γιορτάζεις και εσύ...Βλέπεις και κείνη τη ρυτίδα που έσκασε μύτη ξαφνικά ένα πρωί και μια μόνο ραγάδα στον αριστερό μηρό, είναι αρκετή για να σου ρίξει την ψυχολογία...
Αρκεί να σε θυμηθούν οι φίλοι σου 12+1 ...ένα μήνυμα στο κινητό...ένα τηλέφωνο...και αμέσως πάλι παίρνεις τα πάνω σου...ένα χαμόγελο...και ένα άδειο ποτήρι....να γίνεις γριούλα με άσπρα μαλλιά...Άραγε αυτό με άσπρα μαλλιά για καλό το λένε;
Ο χρόνος είναι φανταστικό μέγεθος.. όχι πραγματικό. Πως μπορούμε να τον μετράμε με τρύπες από κεράκια; Θυμόμαστε αναπόφευκτα αυτά που πέρασαν , αυτούς που πέρασαν , που ήταν κοντά μας , που ίσως δεν υπάρχουν πια..., γελάμε, τρομάζουμε λίγο...και εγώ αναρωτιέμαι...
Θέλω να κάνω τόσα πολλά...τα βλέπω μπροστά μου...Ο χρόνος θα με αφήσει;Θα μου δοθεί;Θα με προσπεράσει;

Τριανταπέντε ευχές έκανα...για πολλά χρωστούμενα σ'αγαπώ...και σήμερα μία ακόμα.Τριανταέξι.





Μπροστά στο Νόμο

Μπροστά στο Νόμο στέκει ένας φύλακας. Σ’αυτόν το φύλακα έρχεται ένας άνθρωπος από την ύπαιθρο και τον παρακαλεί να τον αφήσει να μπει στο Νόμο. Ο φύλακας του απαντά πως αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτάει αν θα μπορέσει να μπει αργότερα. «ίσως» , λέει ο φύλακας , «τώρα όμως όχι». Η πύλη που οδηγεί στο Νόμο είναι ανοιχτή ,όπως πάντα, και καθώς ο φύλακας στέκει παράπλευρα , ο άνθρωπος σκύβει για να κοιτάξει μέσα. Βλέποντάς τον ο φύλακας χαμογελάει και λέει : « αν τόσο σε τραβάει , δοκίμασε λοιπόν να μπεις παρά την απαγόρευσή μου. Σημείωσε όμως : είμαι ισχυρός . Και δεν είμαι παρά ο τελευταίος από τους φύλακες , ο ένας πιο ισχυρός από τον άλλο. Να φανταστείς πως τον τρίτο στη σειρά και εγώ φοβάμαι να τον αντικρύσω».
Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο άνθρωπος από την ύπαιθρο , κι όμως ο Νόμος ,σκέφτεται ,έπρεπε να είναι προσιτός σε όλους και ανά πάσα στιγμή , μα , εξετάζοντας τώρα πιο προσεκτικά το φύλακα με τη γούνα του , τη μεγάλη σουβλερή μύτη του και τη μακριά , αραιή ,μαύρη , τατάρικη γενειάδα του , αποφασίζει πως είναι καλύτερα να περιμένει ωσότου τον αφήσουν να μπει. Ο φύλακας του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πύλη. Εκεί κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές απόπειρες να τον αφήσουν να μπει και καταπονεί το φύλακα με τα παρακάλια του. Ο φύλακας του κάνει συχνά ,συνηθισμένες ερωτήσεις , τον ρωτάει για τον τόπο του και για πολλά άλλα , μα οι ερωτήσεις του είναι ψυχρές όπως αυτές που κάνουν οι αφέντες , και στο τέλος του λέει πάντοτε πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος , που ήταν καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι , τα διαθέτει όλα , όσο πολύτιμα και αν είναι , για να εξαγοράσει τον φύλακα. Κι ο φύλακας τα δέχεται όλα λέγοντας όμως στο κάθε δώρο: «το δέχομαι μόνο για να μη νομίσεις πως κάτι παρέλειψες».
Όλ’αυτά τα χρόνια που περιμένει , ο άνθρωπος συγκεντρώνει την προσοχή του σε αυτόν τον φύλακα ,σχεδόν αποκλειστικά. Ξεχνάει τους άλλους φύλακες και του φαίνεται πως αυτός ο πρώτος είναι το μοναδικό εμπόδιο μπρος στην είσοδο του Νόμου. Τα πρώτα χρόνια καταριέται φωναχτά την κακή του μοίρα , αργότερα , καθώς γερνάει , μουρμουρίζει μόνο. Ξαναμωραίνεται , και επειδή στη μακρόχρονη εξέταση του φύλακα γνώρισε ακόμα και τους ψύλλους στο γιακά της γούνας του , παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν και να μεταπείσουν τον φύλακα. Τελικά αδυνατίζει το φως του και δεν ξέρει αν γύρω του στ’αλήθεια σκοτεινιάζει ή αν τα μάτια του τον γελάνε. Μα μες στο σκοτάδι βλέπει τώρα φως ανέσπερο να ξεχύνεται από την πύλη του Νόμου. Τώρα πια οι μέρες του είναι μετρημένες.
Πριν από το θάνατό του όλες οι εμπειρίες όλων αυτών των χρόνων συγκεντρώνονται στο μυαλό του σ’ένα ερώτημα , που ποτέ δεν έβαλε στον φύλακα. Του γνέφει να πλησιάσει γιατί δεν μπορεί πια να ορθώσει το αποστεωμένο κορμί του. Ο φύλακας αναγκάζεται να σκύψει βαθιά κατά τη μεριά του γιατί η διαφορά του αναστήματός του έχει μεταβληθεί σε βάρος του ανθρώπου. «Τι άλλο θες να μάθεις ακόμα;» ρώτησε ο φύλακας , «είσαι αχόρταγος». «Όλοι πασχίζουν να γνωρίσουν το Νόμο» , λέει ο άνθρωπος , «πως γίνεται και τόσα χρόνια δεν ζήτησε κανένας εκτός από μένα να μπει;» . Ο φύλακας βλέπει πως ο άνθρωπος είναι πια στο τέλος του και επειδή σβήνει η ακοή του , φωνάζει μέσα στο αφτί του, «Κανένας άλλος δεν μπορούσε να μπει από εδώ γιατί η πύλη αυτή προοριζόταν αποκλειστικά για σένα. Τώρα πάω να την κλείσω».

[Από τη Δίκη του Φραντς Κάφκα, σε μετάφραση Τέας Ανεμογιάννη , Εκδόσεις Θεμέλιο.Ας σημειωθεί ότι στα Εβραϊκά η λέξη για το Νόμο είναι «Torah» , που σημαίνει επίσης και «αλήθεια». Ο Όρσον Ουέλς διαβάζει με θαυμαστό τρόπο αυτή την παραβολή στην κινηματογραφική του μεταφορά της Δίκης].
***Μια μικρή συζήτηση με μια φίλη ,χθες...μου θύμησε την ωραία αυτή παραβολή. Ανακάλυψα και πάλι , πως για τον καθέναν λειτουργεί διαφορετικά...όπου Νόμος..δοκιμάστε να βάλετε Θεός, Αλήθεια ..ακόμα και Αγάπη....

Τώρα

Αυτές οι μέρες στον τόπο μου είναι παράξενες. Τις περιμένουμε , όπως τα μικρά παιδιά περιμένουν τη σχολική εκδρομή , την κοπάνα, το διάλειμμα. Οι στολές μας πολύχρωμες, τα υλικά φτηνά, κατασκευές από το τίποτα. Οι νύχτες μας τελειώνουν όταν βγεί ο ήλιος, και περιμένουμε μετά τον πρώτο δυνατό καφέ να φάμε ζεστούς λουκουμάδες στον φάρο. Ο καιρός δεν μας πτόησε ποτέ , ούτε η κούραση.
Αυτό που για κάποιους είναι κρεπάλη, για μας είναι πολιτισμός. Είναι σάτυρα, είναι έμπνευση ,δημιουργία, επανάσταση. Είμαστε οι επίσημοι κουκουλοφόροι της διασκέδασης. Χωρίς μέτρο στην μέθη , στην παρακμή , στην απόλαυση. Στην πόλη θα έρθει η Έφη Θώδη , Ο Γιώργος Μάγκας με το επιτελείο του, ενδεχομένως και η Στέλλα Μπεζαντάκου να μας τιμήσει με την παρουσία της. Τα μαγαζιά θα γεμίσουν ασφυκτικά , οι δρόμοι θα πλημμυρίσουν ερασιτέχνες χορευτές, τα σπίτια θα γίνουν αυτοσχέδιες disco rooms. Πολιτισμός.
Οι θεούσοι λένε πως είμαστε διαολεμένοι και τιμούμε τον Διόνυσο , οι μίζεροι λένε πως χαλάμε τα λεφτά της πόλης σε χαζομάρες και δεν τα δίνουμε στους φτωχούς, οι κακομοίρηδες λένε πως απλά είμαστε επιδειξίες. Εμείς επιμένουμε πως απλά τιμούμε το ..μια ζωή την έχουμε... Γιατί τα κόψαμε σχεδόν όλα...ταξίδια, εκδρομές, ανοίγματα στη δουλειά, το τσιγάρο (όπου να’ναι) , το ποτό- άντε και μερικοί έχουν κόψει και κάτι άλλο. Μας έχει μείνει μιζέρια και γκρίνια. Τι πειράζει ,μια φορά το χρόνο να ξεχνάμε λίγο τον καθημερινό μαραθώνιο; Να ξεχνάμε που δεν έχουν ρευστό οι τράπεζες, που το κράτος μας πίνει το αίμα με το καλαμάκι ,αργά και βασανιστικά. Τι πειράζει λίγη παρακμή , τι πειράζει το φλέρτ στους δρόμους; Η ερωτική ατμόσφαιρα; Το παιχνίδι; Ο χορός;
Στην προσπάθειά μας να γίνουμε ή να δείχνουμε πολιτισμένοι και σοβαροί , χάσαμε τις μικρές εκείνες χαρές που μας έδιναν αφορμή για φυγή.Σηκώσαμε επιδεικτικά το δάκτυλο στα φτηνά , και το παίξαμε κουλτουριάρηδες και δήθεν. Παρασυρθήκαμε από την καθημερινή τρέλα , τις μπουντουνιέρες του σαμιαμίδη και τον καιρό της πετραδούλας και ξεχάσαμε πως φτηνή είναι και η όπερα όταν δεν μπορείς να δακρύσεις στο άκουσμά της. Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη σιωπή και τη φωνή , στο βουνό και τη θάλασσα, να διαβάζουν ποίηση και κόμικς, να χαίρονται και στα μπουζούκια και στο μέγαρο. Να γουστάρουν κάθε στιγμή ότι κάνουν...να το κάνουν με πάθος....Σήμερα!
Τώρα. Ότι είναι να κάνεις, κάντο τώρα...Μακρυά από κριτές , επικριτές και πικρόχολους. Βγες, χόρεψε, φλέρταρε, πες αυτό που έχεις να πεις...τώρα...μπορεί να μην έχεις άλλη ευκαιρία...

The F Word


..έχω νεύρα...πολλά...in fact, i dont know what the f**k is going on...

Ο έρωτας στα χρόνια της μιζέριας

Έρωτας:
Οι αρχαίοι Έλληνες του έβαλαν φτερά για ταχύτατη μετακίνηση από καρδιά σε καρδιά, του έδωσαν και βέλη για να τραυματίζει ανεπιστρεπτί τα θύματά του.Ως καρπός απαγορευμένης σχέσης , είναι πονηρός και παθιασμένος. Και το κόνσεπτ ολοκληρώνεται με τη μεταμόρφωσή σου σε αγάπη και αφοσίωση. Εξαιτίας της σφοδρής επίδρασής του ,μερικές φορές μετονομάζεται σε καψούρα και αντιμετωπίζεται σαν ασθένεια.Η ίαση είναι δύσκολη και απαιτεί βαριά ποτά,βαριά τσιγάρα , βαριά λαϊκά τραγούδια , μια ντουζίνα softex και καλούς φίλους που έχουν αποτοξινωθεί. Πως καταλαβαίνει κάποιος πως είναι ερωτευμένος; Κυρίως από τις πεταλούδες στο στομάχι. Έπειτα, αφηρημάδα, ανορεξία , το σύνδρομο ‘’κολλάω στο τηλέφωνο μέχρι να κάνει ντριν’’ , από τη συχνή κυκλοθυμική διάθεση και φυσικά από το γεγονός πως οποιοδήποτε τραγούδι ακούσουμε,νομίζουμε πως γράφτηκε για μας.
Είμαστε ο μοναδικός λαός που έχουμε άλλη λέξη για τον έρωτα και άλλη για την αγάπη . Θέλοντας να τονίσουμε πως πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα.Και ως συναίσθημα ενώ το ένα φθίνει εκθετικά , το άλλο είναι συνάρτηση γνησίως αύξουσα. Που σημαίνει πως μπορεί κάποιος με τον οποίο είμαστε σφοδρά ερωτευμένοι κάποτε , να έχει μεν μια θέση στην καρδιά μας ,αλλά όχι και στο ερωτικό μας βαρόμετρο.
Πάντως σήμερα, είναι μια ξεχωριστή ημέρα. Αν βγεις μια βόλτα στους δρόμους της πόλης και αν ανοίξεις star, θα δεις παντού γιορτινές-κατακόκκινες καρδούλες...Λες και έβρεξε έρωτα και πότισαν οι δρόμοι. Το βράδυ , οι συνήθεις ύποπτοι –οι ερωτευμένοι , κυκλοφορούν χέρι-χέρι, στολισμένοι, χαμογελαστοί, με το λουλουδικό τους, την καρτούλα τους..το κάτι τις τους , με το ‘’σ’αγαπάω-μωρό-μου-πότε θα έρθεις στον μπαμπά μου’’ βλέμμα των κοριτσιών και το ‘’ άντε να τελιώνουμε-με τις καρδούλες- και να κάνουμε κάτι χρήσιμο’’ βλέμμα των κυρίων. Η μεγαλύτερη πλάκα είναι όταν οι άντρες διαλέγουν εσώρουχα για τις κοπέλες τους, περιγράφουν με τα χέρια το μέγεθος του στήθους , διαλέγουν ότι πιο kinky φαντασιωθούν , νομίζοντας πως θα της αρέσει κιόλας....Οι δε κοπέλες , ότι βρει σε αρκουδοκουκλάκι μεγέθους xl , ή σε boxeraki (κολλητό ή άνετο-δεν το πολυψάχνουν-αρκεί να είναι μάρκα) , είναι το ιδανικό δώρο για μια τέτοια μέρα. Δηλαδή,ότι να’ναι. Έχουν παρατηρηθεί και φαινόμενα όπου τα μπακούρια-ανεξαρτήτως φύλου, στέλνουν δώρο στους εαυτούς τους, για να παρηγορηθούν όπως και μερικές που περιμένουν τον πρίγκηπα με το άσπρο άλογο και την ανθοδέσμη ,χωρίς να ανοίξουν τα στραβά τους να δουν πως ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από αυτές.
Οι πιο πολλοί πάντως περνάμε ανώδυνα τη μέρα αυτή,εκτός και μας έχει αφήσει κάποιο κουσούρι.Για μένα προσωπικά,αποτελεί μια κακή μνήμη, αφενός γιατί αυτή την αποφράδα ημέρα γνώρισα τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου –που εξελίχθηκε σε μεγάλη αποτυχία...και αφετέρου γιατί μια τέτοια μέρα σιχάθηκα τα λουλούδια ,που αποτέλεσαν δώρο κάλυψης μαλακίας και όχι έκφραση αγάπης,σκέψης, εκτίμησης..Από τότε..ούτε τσουκνίδα δε θέλω να βλέπω...Μπορεί τελικά να μου έχει αφήσει κουσούρι όλο αυτό..δεν ξέρω.Πάντως ,μου λείπουν οι πεταλούδες στο στομάχι...μου λείπει ο έρωτας , όπως όταν είσαι άρρωστος , πίνεις όλη μέρα τσάι και τρώς νερόβραστες σούπες..και σου λείπει μια ζεστή σοκολάτα, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, μια βόλτα στη θάλασσα...
Ο έρωτας είναι τέχνη και τεχνική.Είναι μαγεία και αναγέννηση.Είναι ταξίδι και ποίηση. Είναι τραγούδι και προσευχή. Είναι ένα ζευγάρι χέρια να σου τρίβουν την πλάτη όταν είσαι κουρασμένος.Είναι μια συντροφιά να πίνει από το ποτήρι σου. Είναι μια ανάσα να ενώνεται με τη δική σου.Ένα βλέμμα λατρείας που σε αποθεώνει κάθε στιγμή σαν κάτι μοναδικό και πανάκριβο.....

How to be a bitch



Άλλη μια γυναικομάζωξη στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.Είναι από εκείνες τις συγκεντρώσεις που σκάνε από το πουθενά , που ξεκινούν μα τι-τραβάω-η-γυναίκα-ολημερίς γκρίνια,συνεχίζουν με μίνι μαλλιοτράβηγμα γιατί δεν προλάβαμε αγκέν τη νυχτερινή προβολή της ταινίας που ένα μήνα τώρα κανονίζουμε, προχωρούν σε οινοποσία,σχολιασμό των πεπραγμένων( το λεγόμενο κοινωνικό σχόλιο) και καταλήγουν σε βαθύ προβληματισμό.
Θέμα συζήτησης δεν προϋπάρχει, ούτε κατασκευάζεται για να κατασκευαστεί.Αφορμή για τα χθεσινά (ρεζιλίκια πράγματα) στάθηκε ένα άρθρο σε χαζογυναικείο περιοδικό, με τίτλο: «πως να γίνεις σκύλα». Ναι..ήταν κάτι σαν συνταγή ,με οδηγίες κλπ.Κεντρικός άξονας αυτής της «μελέτης» ήταν το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν έγκυροι (?) μελετητές των σχέσεων πως οι άντρες προτιμούν τις αδίστακτες , τις δεν-χαμπαριάζω-σου λέω γκόμενες που βλέπουν στόχο, στήνουν ιστό , μεταμορφώνονται από γατούλες σε τίγρεις και τούμπαλιν μέχρι να βρουν στόχο..Γύρω από αυτόν τον κεντρικό άξονα αναπτύχθηκαν όλες οι δυνατές παράμετροι, και βγήκε το «πρόσωπο» (ή προσωπείο-όπως το πάρει κανείς) μιας γυναικείας συμπεριφοράς που , στην ουσία, αποτελεί το ιδεατό πρότυπο για την χαοτική εποχή που διανύουμε.
Οι αντιδράσεις της παρέας ,μπροστά στη συνταγή της επιτυχίας , ήταν έντονες. Κοινώς , παραλίγο να παίξουμε τις μπουνιές ,καθώς οι μεν τεχνοκράτισσες υποστήριζαν πως δεν υπάρχουν συνταγές που να ρυθμίζουν το on/off , ενώ οι πιο θεωρητικές –ας το πω...έριχναν και λίγο νερό στο κρασί τους. Τελικά συμφωνήσαμε, πως πράγματι ο πιο σκληρός (είτε είναι άντρας , είτε γυναίκα) επιβιώνει αλλά κάποια πράγματα μένουν σταθερά και απλά αλλάζουν οι αναλογίες. Ποιά είναι τα σταθερά; Εδώ βάλαμε όλο μας το ταλέντο και καταλήξαμε στο εξής επιμορφωτικό:
Υπάρχουν τέσσερα κλασσικά γυναικεία αρχέτυπα. Η μάρτυρας, που ανακαλύπτει μέσω του πόνου , την αυτο-άρνηση και κατ’επέκταση μέσω αυτής μαθαίνει τον εαυτό της. Η παρθένα( και δεν εννοώ ως προς τη σεξουαλικότητα) , η οποία υπάρχει μέσω της απόλυτης ανεξαρτησίας.Ό,τι μαθαίνει είναι αποτέλεσμα της ικανότητάς της να κουμαντάρει τον εαυτό της εντελώς μόνη.Η αγία..που βρίσκει τον αληθινό σκοπό της ζωής της στην άνευ όρων αγάπη ,στην ικανότητά της να δίνει χωρίς να περιμένει να πάρει κάτι πίσω.Η μάγισσα, που ψάχνει απόλυτη και ατελείωτη ικανοποίηση δίνοντας με αυτόν τον τρόπο νόημα στην ύπαρξή της.
So…τα πράγματα είναι απλά, για αυτό και είναι τόσο περίπλοκα.Αν πάρεις πιο πολύ witch…θα φαίνεσαι bitch.Αν πάρεις πιο πολύ martyr…θα φαίνεσαι victim.Έτσι είναι...διαφορετική ποσότητα από το κάθε υλικό...δίνει και διαφορετικό αποτέλεσμα.Η δε ποιότητα των ανθρώπων γενικότερα , αποτελεί ένα μίγμα από man’s quality, woman’s quality, child’s quality…ώστε να υπάρχει inner balance.
Βασικά , μπερδεύτηκα. Και θα έχεις δίκιο να μου πεις..»μα καλά...που την είδες την επιτυχία..αφού μπουρδουκώθηκες ,τρομάρα σου, ανάμεσα στις λέξεις;» Είναι αυτό το κακό – mathemagician κατάλοιπο που έχω, να μ αρέσει να χρησιμοποιώ το 100% της CPU του εγκεφάλου μου ακόμα και αν στην πορεία καίγονται κύτταρα. Επιβεβαιώνω με αυτόν τον τρόπο πως δεν είμαι φυτό , πως ακόμα έχω τη δύναμη να αναιρέσω και το πιο κατεστημένο cosmopolitan. Multiplexibility , θαρρώ το λένε αυτό.


top