...ξέφυγα, ξεγλίστρησα. Η άκρη του νήματος ήταν μπερδεμένη στο μικρό μου δαχτυλάκι και μιά ζωή στα πόδια μου προσκυνούσε τη νέα ανατολή. Μικρό θαύμα, μεγάλη αρχή. Σε όλα και σε τίποτα. Μια ανάσα μακρυά από το μπροστά , δυό τραγούδια πίσω από το παλιό. Η ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή...μωρό μου...είπες και το βλέμμα σου έγινε μελί , γλυκό και μεθυστικό σαν αμβροσία θεϊκή.Και αν η καρδιά σου δυσκολεύεται, αίμα από τη δική μου θα της δώσω.Να δυναμώσει , να περπατήσει μαζί σου πολλούς ακόμα δρόμους.Γιατί όλα δανεικά είναι. Τίποτα δεν είναι ατόφια δικό μας, δεν υπάρχουν ούτε τίτλοι ιδιοκτησίας , ούτε χαρτιά κυριότητας. Γη μας, οι χάρτες του μυαλού...διάδρομοι και δρομάκια αραχνιασμένα...Οικόπεδα , τα κουτιά της ψυχής...που κλειδιά αναζητά στους αιώνες των αιώνων...να ελευθερωθεί , να ανθίσει. Σπίτι , το καβούκι του είναι..του είμαι...πανοπλία ενάντια στα ξεχασμένα χαμόγελα άλλων εποχών.

Μια νότα ξέχασες..μωρό μου...στο συρτάρι του νου μου. Γέννησε και άλλες..μελωδία έγινε...ύμνος...και τραγουδάω ξανά...