Είναι τόσο περίεργο. Γνωρίζεις έναν άνθρωπο μέσα από τις γραφές του και σε κάνει να νιώθεις, πως να νιώσεις ,πως νιώθει εκείνος ανά πάσα στιγμή. Ένας άνθρωπος που δεν έκρυψε ποτέ την ψυχοσύνθεσή του, την σύνθεση και τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένος. Την ποιότητα και την αρχοντιά του. Τα στραβά και τα ανάποδά του. Το ψώνιο του. Την τρέλα του.
Ένας φίλος καλός που έκανε ποίηση την αγάπη του για τη συνοδοιπόρο της ζωής του, μια ποίηση που θα έπρεπε να γίνει λάβαρο για κάθε έναν από μας. Και τώρα έρχεται η στιγμή εκείνη που αυτός ο άνθρωπος γίνεται ταπεινός , υποκλίνεται μπροστά σε ένα μεγαλείο που δεν μπορεί να κατανοήσει.
Έρχεται η στιγμή εκείνη που γίνεται κερί αναμμένο , και μοιράζει την αγάπη του , γεννάει αγάπη γίνεται αρωγός , γίνεται δρόμος, γίνεται πατέρας.
Έρχεται εκείνη η στιγμή που ένα ζευγάρι ματάκια ,μισάνοιχτα και ένα άλλο κουρασμένο και λατρεμένο μαζί , γίνονται αρχή σε ένα νέο ξεκίνημα που αναιρεί , που διαιρεί και πολλαπλασιάζει.
Αυτή τη στιγμή δεν θα την ξεχάσεις ποτέ , να είσαι σίγουρος και αυτά θα είναι η δύναμή σου στο εξής , η πηγή σου , το νάμα σου.
Χαίρομαι πολύ που είσαι φίλος μου. Χαίρομαι πολύ με τη χαρά σου. Να χαίρεσαι τις μικρές νεραϊδούλες της ζωής σου.