Οι κόκκοι στην κλεψύδρα είχαν διάφορα χρώματα. Μερικοί σχημάτιζαν ουρανούς, μπερδεύονταν με άλλους γαλάζιους και δεν ξεχώριζαν από τους άλλους που σχημάτιζαν θάλασσες. Κάποιοι πιο επαναστατικοί , στο κόκκινο της φωτιάς , έφτιαχναν δρόμους και άλλοι γκρεμούς. Ο χρόνος μετρούσε την αρχή ή το τέλος; Δεν κατάλαβα. «Ξυνόν γαρ αρχή και πέρας επί κύκλου περιφερείας» , είπε ο Ηράκλειτος. Η αρχή και το πέρας σε κάθε κύκλο συμπίπτουν. Τι σκοτώνεις , γεννώντας όμως; Ποιά στιγμιαία κίνηση σε πάει από το τώρα στο αύριο και από το πίσω στο εμπρός; Και πόσο κοστίζει, να πληρώσω; Μου δίνεις το βάζο με το γλυκό , μέλι στα δάχτυλα και μου το παίρνεις πίσω. Μου κρύβεις το δώρο μου και κουνάς την κορδέλα μπροστά στα μάτια μου. Είναι λίγος θυμός και λίγος φόβος. Μπορώ να χαρακτηρίσω το συναίσθημα. Και αυτό είναι μια αρχή. Μπορώ να ακούσω το λείπω. Όπως μπορώ να ακούσω και το φεύγω. Την ίδια γλώσσα μιλούν. Και έχουν τον ίδιο ήχο. Οι κόκκοι στην κλεψύδρα σκάλωσαν σε εκείνον το διάδρομο του νου. Τα χρώματα μπερδεύτηκαν και έφτιαξαν ουράνιο τόξο. Η βροχή πέρασε. Let the sunshine in.