Πόσο θα ήθελα να σπάσω αυτή την τελεία.Να τη λιώσω.Να τη φτύσω.Να ανοίξω αυτή τη ρωγμή λυσσομανώντας και να ξεχάσω εκεί μέσα όλες τις τελείες του κόσμου. Κάθε δισταγμό.Κάθε stop. Κάθε πισωγύρισμα ,κοίταγμα σε ότι πάτησες , κέρδισες ,άφησες ,γλύστρησε. Κάθε αναποφασιστικότητα. Κάθε κενό.Κάθε διακοπή. Να τρέξω πάνω στις γραμμές. Να γεμίσω τα πόδια μου ενέργεια, αργή κίνηση ακροβάτη. Να σκίσω αυτό το μόνιμο δάκρυ κάτω από το μάτι του Αρλεκίνου. Ντύθηκα τόσες φορές. Από τόσο νωρίς. Χτενίζω, κοιτάζω, βάφω, διορθώνω, σουλουπώνω, φιγουράρω , καθρεπτίζω, περπατώ , προσφέρω,τιμώ, πετώ και πετάω..Πετώ και ΠΕΤΑΩ! Τι να σε χρεώσω ψυχή που δεν κρύβεσαι ,που δεν χωράς και δεν με χωράς;Τι να χρεώσω στις ανάσες που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν σκαλιά ,ακούραστα ως τώρα;Μέσα-έξω πόνος. Μέσα-έξω ύπαρξη. Μέσα- έξω νότες. Μέσα-έξω αύρα, βλέπω, θέλω ,αισθήσεις, ταξίδια σε ότι δεν μπορώ (και δεν θέλω) να αποδείξω. Τι μου είπες; Να ξαναβρώ τέμπο γιατί καθυστερώ τους υπόλοιπους; Ποιά είναι η διαφορά ενός πινέλου με το δοξάρι;