Κοίτα τι διάλεξε ο ουρανός για μένα απόψε.Τι νυχτερινό αδιάκριτο κέντημα κρατά στα χέρια του για να με σκεπάσει. Έτσι. Σαν φέρετρο αστρικό. Να με ρουφήξει,να με ταλαντεύσει , να με ντύσει σέρνοντάς με πάνω σε φωτεινές καμινάδες.Τα νύχια μάκρυναν απότομα σήμερα.Σαν να μην υπήρξε ποτέ καρδιά , ποτέ ταξίδι, ποτέ συγκίνηση..Και τώρα ρουφάω φυσαλίδες και το χθες.Για να δω καλύτερα το αύριο.Να αλαφρύνω , να ματώσω..για να μπορέσω να στεγνώσω.Να βάψω,να αρρωστήσω,να κάνω μπουγάδα ότι μπορώ να αφήσω επιτέλους πίσω..και ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ να κρατηθεί...ας μείνει καθαρό και όμορφο..!τράβα! Άσε με να γλιστρήσω πάνω σου λοιπόν!
Με βλέπω στρογγυλοκαθισμένη σε ένα δροσερό φύλλο.Σχηματίζω με το σώμα μου εικόνες μέσα στο νερό.Πάει καιρός που έβλεπα γλυκά όνειρα.Μελένια. Ξαναγύρισαν οι δείκτες μου στην πραγματικότητα.Με πρόσωπα υπαρκτά και καταστάσεις φθίνουσες.Με στριγκλιές και μαχαιρώματα, σφύρες έτοιμες να αποκολληθούν από το δέντρο και διάτρητα τζάμια στην κορυφή.Είμαι επίπεδη.Χρειάζομαι αέρα.Να αποκτήσω ξανά σχήμα και να βγω από τις ρωγμές. Χρειάζομαι. Δεν φτάνει η απουσία αναρωτιέμαι;; Πρέπει να αλαφρύνω και πάλι. Να σκαρφαλώσω στο συννεφάκι μου.
Θέλω να δω πάλι τον εαυτό μου απλωμένο. Και ο ύπνος να μην είναι τόσο τρομακτικός,μα γαλήνιος. Ευτυχώς ποτέ δεν ήταν αδιάφορος. Πολλές φορές ,ακόμα και μέσα στην ημέρα έκλεινα το φως. Του μυαλού μου το φως. Τη νύχτα το τσεκάριζα ,σαν τα μωρά που νυσταγμένα κοιτούν αν η μάνα είναι ξύπνια στο προσκεφάλι τους. Τοποθετούσα τις σκέψεις μου προσεκτικά πάνω (μέσα;) στο μαξιλάρι. Να μην πέσουν.Να μη σπάσουν.Να μην σαλέψουν. Και μετά άπλωνα τα οστά και τους μύες ακριβώς δίπλα.Να κλωτσήσω το όνειρο.Να θερμάνω τη διαδρομή.Να φωταγωγήσω το πορτάκι του τέλους. Ξέρεις, σαν κάτι πολυδιαφημισμένα τηλεπαιχνίδια , που ο παρουσιαστής πετάγεται μέσα από φωτεινά τούνελ ή στρογγυλές πύλες στολισμένες με λαμπιόνια που αναβοσβήνουν στο ρυθμό των πνευστών και των χάλκινων.Νότα , πιρουέτα, ακροβασία της ψυχής. Φως.