Πρόσφατα έκανα την πρώτη μου επαγγελματική , αμφίδρομα επικερδή συμφωνία με τον διάβολο. Που -εντάξει ,δεν είναι και τόσο κακός , μη δίνετε σημασία στις φήμες -θα έλεγα πως είναι επαγγελματίας. Ήρθε και με συνάντησε σε μια περίεργη στροφή της ζωής μου. Εκεί που η επαγγελματική μου σταδιοδρομία ήταν αντιστρόφως ανάλογη με την προσωπική μου κατάντια. Σε κάτι τέτοιους κόμβους είναι που σκάνε αγγελάκια – ξωτικά νεράϊδες – τριβόλια και άλλα συναφή συμπαθητικά και μη ζωύφια. Νομίζω πως έχουν κάνει συμφωνία , να σκάνε όλα μαζί και να μας παιδεύουν και το πιο γελοίο είναι πως μάλλον γελάνε με την πάρτη μας. Βάζουν στοιχήματα για το πιο θα επικρατήσει , κλέβονται μεταξύ τους , τρίβουν τα χέρια τους οι νικητές , βρίζουν οι χαμένοι...θα έλεγα πως είναι σαν να παρακολουθούν τηλεπαιχνίδι , στήνουν κουρτίνες με ζόνκ και άλλες με φανταχτερά δώρα και περιμένουν να κάνουμε την σοφή επιλογή. Εμείς νομίζουμε πως μας οδηγεί το ένστικτο μα κατά βάθος ξέρουν πως το ένστικτό μας είναι μια μικρή προέκταση – προεξοχή θα έλεγα εγώ – του φθαρμένου από τη ζωή και την πάλη εαυτού μας. Σαν να κρέμεται από τα άκρα μας σάρκα που δεν κολλάει πουθενά γιατί δεν έχει υπόσταση. Κάποιοι το ένστικτο το έχουμε γυμνάσει να μπορεί να διακρίνει το λάκκο , να κάνει ελιγμό , να περνάει το εμπόδιο , να προχωρά στον φρεσκοργωμένο δρόμο. Κούνια που μας κούναγε. Το ένστικτό μας , μας πάει επιμελώς στον επόμενο λάκκο που πέφτουμε μέσα με μεγάλη επιτυχία νομίζοντας πως ήμαστε ήρωες που περάσαμε τον πρώτο λάκκο. Χαμογελάμε μέχρι τα αυτιά και αφήνουμε στον αέρα έναν τεράστιο αναστεναγμό ανακούφισης. Δοξάζουμε την τύχη μας, σηκωνόμαστε , καθαρίζουμε τα ρούχα και την ψυχή από τις λάσπες και σημειώνουμε στα τεφτέρια μας μια ακόμα εμπειρία ζωής. Ύστερα τις βάζουμε σε ένα κουτάκι , και καμαρώνουμε για αυτά που μάθαμε σκουντουφλώντας κάθε λίγο και λιγάκι σε λίμνες λάσπης και βρωμιάς. Χαιρόμαστε που αποφύγαμε να κάνουμε τα ίδια λάθη , παρόλο που οι λακκούβες ήταν παρόμοιες...Χαιρόμαστε που με τα χρόνια αποκτήσαμε καθαρά ρούχα και πολλά ζευγάρια παπούτσια να πηγαίνουν τα πόδια μας σε νέες στράτες. Χαιρόμαστε που κάθε μια τέτοια εμπειρία μας πήγε ένα βήμα μπροστά , που νιώσαμε ενήλικοι σε κάθε μας επιλογή και αποτάξαμε κάθε ίχνος παιδικής αθωότητας και αφέλειας. Χαιρόμαστε που σκληρύναμε με το πέρασμα του χρόνου , που φορέσαμε ασπίδα προστασίας στο κορμί αλώβητη από την κακία και την ατσάλινη ηθική και τάξη του κόσμου. Χαιρόμαστε που η δική μας τάξη νίκησε κατά κράτος την τάξη πραγμάτων των κακών. Που το χάος της κλειστοφοβικής μοναξιάς μας , έγινε οικογενειακή φωτογραφία στο σαλόνι.
Σε αυτό το χάος , έσκασε και η συμφωνία. Εγώ ήθελα να πετάξω στον ουρανό , να διορθώσω τις ατέλειες του κόσμου. Να πετάξω στα τάρταρα ότι δεν είχε την αρμονία που επιζητούσα.Στη γη συνάντησα μια σκιά , που έδωσε βάθος στην ομορφιά. Συνάντησα τις συγκρούσεις που παράγουν στο τέλος την αρμονία. Η πρόταση απλή , λιτή και απόλυτα κατανοητή. Ένα ζευγάρι γαλότσες , για μια ζωή πλούσια σε λακκούβες , κραυγές , λάθη , δάκρυα , χαρές , έρωτες με αντάλλαγμα τις γόβες μου.Μια ζωή πλούσια σε κέρματα και τζόγο με αντάλλαγμα τη γυναικεία μου ευαισθησία.Ένα ζευγάρι γαλότσες για όλες τις πλημμύρες που θα ακολουθούσαν. Μαγικές και ανθεκτικές. Με αντάλλαγμα να αποχωριστώ τα τακούνια μου.Συμφώνησα. Η σκιά με κοίταξε λυπημένη και ψέλλισε πως είμαι πολύ άσχημη με τις άχαρες μπότες. Δεν της απάντησα.Γύρισα την πλάτη μου επιδεικτικά. Άνοιξα το βήμα μου γρήγορα και χάθηκα στις σκιές της νύχτας. Το χέρι μου έπιασε ένα από τα κέρματα. Και στις δύο όψεις κεφαλή. Σε κέρδισα.