Μισός ψάρι , μισός άνθρωπος. Αν ήταν γυναίκα θα την έλεγαν γοργόνα. Έψαξα να βρω τι είναι αυτό που ορίζει στους ανθρώπους τη νερένια , αυτή τη διάφανη φύση τους. Που είναι τρομακτικά ελκυστική. Που ενώ σε κερδίζουν με την ευαισθησία τους , ταυτόχρονα γεμίζουν το χώρο με μια αδιόρατη ασπίδα σκληρή και άκαμπτη. Το νερό μπορεί να είναι πύρινο , σε καίει στο πέρασμά του με απώτερο σκοπό να σε δροσίσει μετά..αφού σε έχει λιώσει , να σε χαιδέψει. Δεν ρώτησα πολλά γιατί δεν χρειάστηκε. Ήταν σαν να παίρνω συνέντευξη από ένα βρυκόλακα. Αρκέστηκα στο να ακούω εκείνους τους περίεργους ήχους.
Σαν γένεση ήταν. Σαν αρχή , απαρχή, συνέχεια , κατάληξη , λήξη, αρχή ξανά, αέναη κίνηση του όλου.Λατρεία αγνώστου θεού. Θυσία του νου για μια ιδέα. Νερένιο πλάσμα. Άϋλο. Μια λέξη μόνο. Ξεγλίστρημα. Μια κίνηση. Σπασμός. Μια αναπνοή. Και φεύγει. Μέχρι να γυρίσει ξανά εκεί που ανήκει. Εκεί που δεν ανήκει. Εκεί που στάζει φως.Αν ήταν θηλυκό , θα ήταν σειρήνα. Αγκαλιά. Αν ήταν παιδί θα έπινε ζωή με τις χούφτες.
Θα πάρει καιρό. Σαν κρασί που ποτίζει το ξύλο και γίνεται νέκταρ.Μέχρι να ξαναρθεί , θα πάρει καιρό. Μα δεν έχει σημασία. Χάνεται η αξία όλων όταν η διαδικασία είναι απλή και σύντομη. Απλόχερη και απτή. Το άπειρο είναι στα μαθηματικά , το προφανές συνώνυμο ψέμα του. Για τους απελπισμένους γήινους που δεν πίστεψαν ποτέ τους στο κάρμα και τη συμπαντική διάσταση του χωροχρόνου.Μικρό νερένιο σύμπαν κρατάς σφιχτά.Μια σταγόνα θέλω να βρέξω τα χείλη μου.