Όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν. Όπως ήθελαν να γίνουν. Ακόμα και τα λάθη. Κυρίως αυτά που δεν έκανα.Ήθελα να λιώσω στον ήλιο τα κομμάτια που δεν ταίριαζαν με τα υπόλοιπα. Και ομολογώ πως τα κατάφερα.

Στο νησί που βρέθηκα φέτος, στάθηκα μόνο τρία λεπτά στο Καλογερικό. Τόσο μου πήρε να καταλάβω πως δεν είμαι τόσο γενναία. Τόσο μπλέ δεν το άντεξα.Ούτε και τους αέρηδες. Τα σκαλιά που οδηγούσαν στο μοναστήρι , δεν κατάφερα να τα ανέβω. Πάλι δείλιασα.Μα ,δεν με αναγνώριζα. Στην Αγία Άννα , όμως, κρεμάστηκα σε ένα βράχο και πήδηξα στα παγωμένα νερά. Βαπτίστηκα ξανά γενναία και δυνατή. Και βλέποντας εκείνη την ανατολή , τράβηξα και τις μοναδικές φωτογραφίες. Όσο ο ήλιος έγλυφε το βουνό πίσω από την πόλη και την ξάπλωνε νωχελικά στην αγκαλιά του...σκεπτόμουν...
......πόσα πράγματα , πόσες σκέψεις, πόσες απορίες , πόσες αμαρτίες, μπορείς να ξεπλύνεις σε μια θάλασσα; Πόσα λάθη , πόσα σωστά , πόσα ‘’δεν ξέρω’’, πόσα ‘’δεν μπορώ’’ μπορείς να αφήσεις έρμαια στον αέρα που λυσσομανά;Πόσες φωτογραφίες να πάρεις μαζί σου από δρόμους , γκρεμούς , αμμουδιές..; Πόσα διλλήματα χωράνε σε μια προσευχή , πόσες κραυγές για το τίποτα που άφησα να χαθεί ...εκεί που βρήκε τελικά το δρόμο του και έγινε...

....ταξίδι.......με αρχή και τέλος το ίδιο σημείο.

Δυνατή και γενναία δεν υπήρξα τελικά ποτέ. Έλιωσα στον ήλιο και τα τελευταία κομμάτια που δεν ταίριαζαν με τα υπόλοιπα. Τώρα άσε με να φωνάξω.