Destination: Unknown
Στάση πρώτη: Το μεγάλο, φρικτά λευκό κτίριο. Διάδρομοι που μυρίζουν αρρώστια και πόνος που ποτίζει τους τοίχους. Δέκα μέρες υπομονετικές και τρείς αγωνίας. Μάτια πρώην μπλέ της θάλασσας , νυν κουρασμένα του ξενυχτιού και της κρεπάλης. Πόδια στηριγμένα σε δεκανίκια και χέρια νήματα της μαριονέτας που κοιμήθηκε. Βεντάλια φωτός ορθάνοιχτη , τρία βήματα και μια αναπνοή μακρυά. Επιτέλους! Η στάση του τρόμου έμεινε πίσω.
Στάση δεύτερη: Αμοργός. Τι θα δω; Ποιό γαλάζιο θα με πάρει; Ποιό χρυσαφί θα με βάψει; Επτά σκαλοπάτια σε μια βαλίτσα μισογεμάτη κοχύλια. Λίγα ρούχα , πολλά αρώματα και ένα καλοκαίρι που θυμίζει βαρυχειμωνιά. Καράβι της Αμοργού ρακές θα φέρει και βότσαλα. Στο στέκι του Μιχάλη παρέλαση θα κάνουν οι μυρωδιές και οι αλμύρες.Επιτέλους! Η στάση του πόθου είναι κοντά.
Στάση τρίτη: Σε σένα στέκομαι δειλά. Παιδί τρομαγμένο. Ένα βήμα μπρος και δέκα πίσω. Αν κατέβω θα χαθώ , αν δειλιάσω θα σε χάσω. Την τύχη κάλεσα να πει, να ορίσει. Να γίνει ότι είναι να γεννεί,να γεννηθεί, να ανθίσει. Σφαίρα μαντική έγνεψε, πως πρέπει να βαδίσω,αν ξεφτίσει, θα φανεί. Το χρώμα θα αλλάξει. Επιτέλους! Η στάση του όρκου μίλησε.
Αναρτήσεις
Comment Form under post in blogger/blogspot