Η διαδικασία είναι γνωστή και την ξέρω από πρώτο χέρι. Κοίταζω προς τα επάνω, βάζω στόχο, κυνηγώ το όνειρό μου και τότε θα αποφύγω τα αυτοκαταστροφικά πατρόν στα οποία συνήθως πέφτω όταν πορεύομαι χωρίς σκοπό. Δυστυχώς δεν είναι πάντα εφικτό να ξέρω αν η δράση που έχω αναλάβει λειτουργεί ωφέλιμα και εποικοδομητικά ή αν τρέχω στη λάθος λωρίδα που είναι επί πλέον και αντίθετη στο ρεύμα. Νιώθω την υποχρέωση- ω ναι υποχρέωση, ευθύνη, καθήκον- να βοηθήσω τους άλλους να πραγματοποιήσουν τα όνειρά ΤΟΥΣ. Ταυτόχρονα αναλογίζομαι Κι εγώ; Κι ΕΓΩ; Κι ΕΓΩΩΩ; Νιώθω όμως απολύτως ικανή να ζήσω δύο ζωές χωρίς να καταλάβει κανείς μα κανείς ότι δεν είμαι ο μικρός άγγελος που όλοι βλέπουν.
Εάν μ’ άφηνε κάποιος μόνη μου να ταΐσω όπως θέλω τις ανθρώπινες καρδιές και να τις κανακέψω στο δικό μου ουρανό και να τις μεγαλώσω με τις δικές μου αισθητικές αρχές, τότε δε θα είχα κανένα πρόβλημα. Τότε θα μπορούσα να δουλέψω σκληρά, να το σκάω μία στο τόσο κάπου ειδυλλιακά και να επιστρέφω πριν χτυπήσει η καμπάνα για τον όρθρο. Προς το παρόν ,μπορώ να ζήσω το τρέιλερ ενός έργου που συνοψίζεται: ονειρεύομαι (μαζί ή χωρίς τον άλλο), δραπετεύω (μαζί ή χωρίς), αγαπάω (με ή χωρίς αντικείμενο). Κι ας ελπίσουμε ότι οι ανόητες φιλοδοξίες των αδιάφ(θ)ορων , οι φριχτές πρακτικές των αφεντικών και οι συζητήσεις του μηδενός δε θα με επηρεάσουν.
Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Σε αναμονή λοιπόν των επόμενων αγαπημένων λαθών. Αυτά ,μαζί με τα σωστά μου , ορίζουν το είναι μου. Ακόμα και αν δεν αναγνωρίζονται ,ορίζονται μονοσήμαντα. Προς το παρόν , πήρα ποπ κόρν ,κάθησα αναπαυτικά και περιμένω την προβολή. Αν μπορεί ο μπροστινός μου να σκύψει λίγο παρακαλώ....