..τελεία. Με μικρές ατέλειες στα τελειώματα. Οι ατέλειες που κάνουν ένα γλυπτό αριστούργημα. Που δεν θέλω να τις χαλάσω μην τυχόν και ξεχάσω πως τις δημιούργησα. Ποιό ήταν εκείνο το πέρασμα στην πραγματικότητα που οδήγησε στην ανάμνηση της εικόνας που τόσο καιρό έχτιζα , ιδρωμένη και κατακουρασμένη τις νύχτες; Ποιό ήταν εκείνο το φως που σκοτείνιαζε την απουσία;

...«εγώ ο άνθρωπος..τέλος δεν έχω..»


Και είμαι αυτό που δεν φαίνεται. Τα ρούχα που φορώ με προστατεύουν από τα ερωτήματά σου. Το δικό μου εγώ είναι στο σπίτι της σιγής και θα παραμείνει εκεί απαρατήρητο και απρόσιτο.Φοράω τις μάσκες μου και βγαίνω στους δρόμους κουβαλώντας μικρές τελείες , μια για κάθε μάσκα. Μέχρι να βρώ τα όπλα να πολεμήσω την τραχιά όψη. Μερικές φορές θαρρώ πως θα ‘θελα να έχω έναν εαυτό με προκαθορισμένο κλήρο. Θα γκρίνιαζα τότε για κάποιο λόγο. Τώρα δεν έχω λόγο να επαναστατήσω. Είμαι ο εαυτός που τίποτα δεν κάνει , εκείνος που κάθεται στο πουθενά και στο ουδέποτε , ενώ οι άλλοι αναπροσδιορίζουν τις τελείες τους. Είμαι ο εαυτός που αναζητά τον τρόπο να του κλέψουν τις μάσκες. Θα’θελα να βρεθεί ο κλέφτης ήλιος που θα φιλήσει το γυμνό πρόσωπό μου και θα γεμίσει την ψυχή με αγάπη. Τότε δεν θα τις χρειάζομαι πια. Θα’θελα να βρω μια τελεία που να μην βάζει τέλος. Μια τελεία τετράγωνη , όχι στρογγυλή.Με γωνίες ..να κρύβομαι όταν φοβάμαι.