Χθες σκότωσα. Μικρό ή μεγάλο το έγκλημα, έγινε. Σκότωσα ένα δαχτυλίδι , ένα εισιτήριο , δυό μέρες πριν τα Χριστούγεννα και ένα φτερό. Τα έβαλα όλα σε ένα σακουλάκι πλαστικό , διαφανές και τα πέταξα στη θάλασσα. Φοβάμαι πως κάποια μέρα θα τα ξεράσει το κύμα, θα τα φτύσει στα πόδια μου κάποιο ανέμελο καλοκαίρι. Φοβάμαι μήπως το φτερό με αναζητήσει ξανά.Τρέμω μήπως οι δυό μέρες που έπνιξα , γίνουν χρόνια. Μήπως το εισιτήριο γίνει βαρκούλα. Και εκείνο το δαχτυλίδι , δεν χωρούσε στο χέρι μου , στο ορκίζομαι. Ήταν θαμπό χωρίς εσένα να το ζεσταίνεις. Με καράτια μετράμε την αξία του μα την αξία την πήρες μαζί σου. Ήταν πολλά , πολλά και αυτά που είπες πριν...


Να προσέχεις, θέλω να γελάς.Και να μη μείνεις μόνη. Και να μην κλαις.


Εγκληματίας από πρόθεση. Για να τηρήσω την υπόσχεση. Σκοτώνω για να λευτερωθώ. Αυτό με κάνει κακό άνθρωπο; Είμαι εξοργισμένη. Ζώο ανήμερο. Κλουβί ένας διαμαντένιος χαλκάς που με έσφιξε. Σαν τη σκιά σου που έρχεται στον ύπνο μου. Είμαι εκτός εαυτού. Με αυτά που συνομώτησαν για να φύγεις. Εγκληματίας εξ αμελείας. Για να χαιδέψω τον εαυτό μου ξανά.Πριν τον χάσω. Σκοτώνω ότι έμεινε για να μείνει μόνο η τελευταία σου λέξη.