Ναι καλά..εδώ που είμαι,αν καταφέρει να ανέβει αυτό το ποστ, θα είναι θαύμα. Με μια αργά τα ζα σύνδεση , ξέχασα τι σημαίνει σερφάρω, μπλογκάρω, και άλλα εις –άρω. Πάλι καλά που δουλεύει και το λάπτοπ αλλά και αυτό βλέπω να πεθαίνει. Η αλήθεια είναι πως τόσες μέρες δεν ένιωσα την ανάγκη να πω κάτι τις...ήμουν (και είμαι) μέσα στη γκρίνια all the time...κάτι τα λουλουδάκια, τα πουλάκια ,αυτή η (εκνευριστική μερικές φορές ) ησυχία , αυτό το κοκοράκι –ξυπνητήρι που κάθε που χάραζε μας ξεκούφαινε,και το ονειρευόμουν στην κατσαρόλα κοκκινιστό..εεε όλα αυτά μαζί..συνέθεσαν ένα σκηνικό παραδεισένιο και δεν είμαι συνηθισμένη...

Μα καλά –κυρά μου- κόλαση δε θες, παράδεισο δε θες....τι κέρατα θες για να είσαι ικανοποιημένη; Εντάξει, μόλις έφτιαχνα τις βαλίτσες (κλασσική γυναίκα –πήρα μαζί μου ότι είχα και δεν είχα) σκεφτόμουν πόσο χρειάζομαι την ηρεμία του χωριού..να ξυπνάς και να μυρίζεις φύση..να πρασινίζεις, να ροδοκοκκινίζουν τα μάγουλά σου, να κοιμάσαι με τις κότες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) , να παίρνεις τη λίμο και να τρέχεις για εξερεύνηση στις αμμουδιές ,να ανοίγεις την οροφή και να μαζεύεις ήλιο...να βρέχεις τα πόδια σου στη θάλασσα...Μετά τις δυό πρώτες μέρες..άρχισα να ανεβάζω θερμοκρασία...Δεν χωρούσα πουθενά...Ήθελα τη φασαρία ,το χαμό , τη βαβούρα. Ήθελα να βρεθώ πάλι στη γνωστή μου και αγαπημένη «κόλαση» , με τα deadlines..με τα πειράματά μου , τις γραφικές μου παραστάσεις, τους μαθητές μου, τις κιμωλίες μου....Το βράδυ ηρεμούσα και πάλι επιζητούσα την ησυχία...Το πρωί έβραζε το αίμα μου και ήθελα να κάνω κάτι! Μέχρι και η τεμπελιά θέλει τέχνη τελικά...

Αυτό που θαυμάζω σε μένα πάρα πολύ , είναι η σταθερότητά μου. Ίσως ήταν και οι μέρες τέτοιες που έμεινα πολλή ώρα με τον εαυτό μου και τόνε βαρέθηκα ή με βαρέθηκε-δεν ξέρω. Μπορεί και να τον είδα λίγο καλύτερα( πως λέμε : το κοίταξα καλά καλά και σού’ μοιαζε στη μούρη..αυτό ακριβώς). Μπορεί και να είχα σφυγμομετρήσει λάθος τις ανάγκες του. Μπορεί να είμαι εκτός κλίματος (γενικά το παθαίνω στις γιορτές τελευταία). Μπορεί εκείνος ο θάνατος να μου κόστισε περισσότερο από όσο νομίζω πως κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Μπορεί να ταλαντεύομαι ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισό μου, μα συναντώ τα τοπικά μέγιστα και ελάχιστά μου πολλάκις...μέχρι να βρω τα ολικά.