Αγαπητή σταχτοπούτα,

Είμαι μια λάτρης των παραμυθιών. Είχα την τύχη να νανουρίζομαι στα χέρια της γιαγιάς , ακούγοντας ιστορίες και τραγούδια αλλόκοτα, για μάγισσες και ξωτικά , δράκους και πριγκηπέσσες. Είχα την τύχη να δοκιμάζω κρυφά τα γοβάκια της μαμάς μου και να φοράω το ψεύτικο στέμμα της χιονάτης αποφεύγοντας με τέχνη το δηλητηριασμένο μήλο της κακιάς μητριάς.Σε όλα τα παραμύθια που έμαθα νικητής ήταν η αγάπη που σαν ωραία κοιμωμένη ξυπνούσε καταμεσής του επεισοδίου και κατατρόπωνε το κακό, με ένα ξόρκι, ένα φιλί , ένα άγγιγμα. Είχα επίσης την τύχη να μάθω και άλλα παραμύθια διδακτικά, παραβολές και γρίφους που έμπλεκαν το μικρό μυαλουδάκι μου σε μυστικούς διαδρόμους και περάσματα σε άλλους κόσμους , απόκοσμους. Όλα αυτά τα δεδομένα είχαν έναν κοινό παρονομαστή. Τα επεξεργάστηκα στον σκληρό μου δίσκο πολλές φορές και άλλες έκανα restart, άλλες έκανα react. Η αέναη πάλη του καλού με το κακό , από καταβολής του κόσμου μου ,με παραξένευε και με έτρεφε. Μερικές φορές δεν ήξερα αν πρέπει να τοποθετήσω τον εαυτό μου με τους καλούς ή τους κακούς (εντάξει,υπάρχουν και οι άσχημοι..). Η φύση μας είναι και καλή και κακή ανάλογα τις περιστάσεις. Και εγώ βρέθηκα να αναρωτιέμαι αν έμαθα καλά τα παραμύθια μου. Αν έμαθα καλά από τα παραμύθια μου. Δεν έχω καλή νεράϊδα να μου φτάξει chanel τουαλέτα για το χορό του πρίγκηπα, να μεταμορφώσει το micra σε porche.Δεν έχω βάτραχο , ούτε μήλο. Δεν έχω μονόκερο, ούτε μακρυά μαλλιά να τα κάνω σκάλα. Δεν γέμισα τα ρούχα μου με στάχτες. Δεν έχω γυάλινο γοβάκι χαμένο. Δεν φοβήθηκα την αγάπη, δεν τρόμαξα με το τέρας. Δεν περιμένω, δεν κοιμάμαι. Ζω.

Μετά τιμής,
Εκκρεμές.