Hell. Δεν ήταν σαν την κανονική κόλαση,με τα καζάνια, τις φωτιές, τα αιωρούμενα γυμνά σώματα...μα μια άλλη. Είχε πολύ φως , γελωτοποιούς, μουσικές και χρώματα. Θα μπορούσε να την πει κανείς παράδεισο.Κανείς όμως δεν μιλούσε. Επικρατούσε απίστευτη μοναξιά, κρύο και πίσω από τα γέλια μπορούσες να διακρίνεις τη θλίψη. Άγγιζα τον διπλανό μου ,μα είχε διάφανο σώμα και δεν ένιωθα ούτε εγώ , ούτε εκείνος.Έμοιαζε πιο πολύ με θάλασσα , βαθιά και άγρια και λιγότερο με ζούγκλα. Σε καλούσε να βυθιστείς ,μα υπέγραφες για ένα ταξίδι χωρίς συντεταγμένες και χάρτες. Στάθηκα για λίγο σκεπτική όπως ο Νίο , τη στιγμή που διάλεγε το μπλέ ή το κόκκινο χάπι.

Open your mind. Σε κάθε επιλογή είτε μπλέ είτε κόκκινη,δεν ξέρεις τι μέλλει γεννέσθαι. Είναι όπως όταν βρίσκεσαι σε έναν κόμβο. Πρέπει να αποφασίσεις πολύ γρήγορα αν θα πας δεξιά ή αριστερά και δεν μπορείς να μείνεις πολύ ώρα εκεί γιατί εμποδίζεις. Άνοιξα τις πύλες του μυαλού ,και για παν ενδεχόμενο εφοδιάστηκα με μπούσουλα και ας το απαγόρευε το συμφωνητικό. Πήρα και ένα καθρεπτάκι έτσι ώστε αν τα κύματα με παρασύρουν να καλέσω βοήθεια.

Pendulum. Στην αρχή έκανα κύκλους γύρω από τη θέση ισορροπίας μου. Η ίδια κόλαση ,καμιά αλλαγή. Η εξαναγκασμένη ταλάντωση που δημιούργησα με ζάλισε και θόλωσε το μυαλό μου πολλές φορές. Ο μπούσουλας έχανε το βορά και το καθρεπτάκι μου πότισε αλμύρα. Τιμόνι άχρηστο και πανιά σκισμένα. Χρόνος χωρίς διαστάσεις . Χώρος σημειακός. Κρεμόμουν από το νήμα μου όπως το παλιό εκκρεμές της σοφίτας. Σταματούν ποτέ να ταλαντεύονται;

Equilibrium. Τίποτα δεν ήταν ίδιο. Και ας νόμιζα πως δεν άλλαζε κάτι. Η ισορροπία ήρθε αβίαστα , νωχελικά και με δάμασε. Χρειάστηκε να χάσω έναν εαυτό και μιαν αλήθεια , χρειάστηκε να ξεγελάσω την κόλαση για να δω πως όλοι οι παράδεισοι κρύβονται σε μια σταγόνα νερό. Αυτή που έτρεξε από τα μάτια μου όταν βρήκα εκείνη που έψαχναν όλοι. Ελπίδα θαρρώ την έλεγαν.