Το μαγείρεμα το λατρεύω. Όταν ήμουν παιδί παρακολουθούσα τη μάνα μου στο πως πέταγε τα υλικά μέσα στις κατσαρόλες. Είχα κάνει συνδυασμούς με το μάτι...τα περισσότερα βέβαια τα έμαθα στην πράξη ,αφού έκαψα μέχρι και μακαρόνια,πράγμα σχεδόν αδύνατο αλλά δεν έφταιγα- έτυχε να πάρει η Σοφία τηλέφωνο..Εξελίχθηκα σε σπουδαία μαγείρισσα και –ναι- σε αυτό είμαι τόσο ψώνιο όσο είμαι με τους αριθμούς μου. Τις Κυριακές το σπίτι ευωδίαζε κανέλλα και γαρύφαλλο από κοκκινιστό μοσχαράκι ,άνηθο και μάραθο και φρέσκο κρεμμυδάκι από τη φημισμένη χορτόπιτα με χειροποίητο φύλλο,μπέικον και παρμεζάνα από εκείνο το noname τυλιχτό δικής μου εφεύρεσης που συνοδεύεται από μπόλικο κόκκινο κρασί.

Στα γλυκά είμαι στουρνάρι όμως. Βασικά δεν μπορώ να το κατανοήσω αυτό. Ξέρω πως υπάρχει διαφορά σημαντική: Τα φαγητά βασίζονται σε μη τήρηση των αναλογιών...ενώ τα γλυκά στην επιβεβλημένη τήρησή τους. Αλλιώς το κέικ γίνεται μπουγάτσα. Οι κουραμπιέδες χρησιμοποιούνται για μπαλάκια πινγκ πονγκ και τα σοκολατάκια για γυαλένια.Και εκεί τσαντίζομαι...αφού τηρώ με θρησκευτική ευλάβεια τις αναλογίες, πως γίνεται να μην σταυρώνω γλυκό; Κάθησα και σκέφτηκα λιγαλάκι –κακό πράγμα να σκέφτεσαι τελικά.

Συνειδητοποίησα πως κάπως έτσι λειτουργώ και στην καθημερινότητά μου. Δηλαδή, έχω πολλές «συνταγές», μια αντζέντα με ημερομηνίες ,ραντεβού και to-do-list. Ακολουθώ τα βήματα , προσέχοντας πρώτα να ρίχνω π.χ. τα υγρά και μετά να ενσωματώνω τα στερεά. Μέχρι εκεί καλά. Και εκεί που πάει η «ζύμη» να δέσει , άλλοτε μου μένει υγρή, άλλοτε ξεφουσκώνει , άλλοτε γίνεται τούβλο. Σε αυτό ακριβώς το σημείο έχω το πρόβλημα. Δεν μπορώ να εντοπίσω ποιό υλικό είναι πολύ ή λίγο. Θέλει λίγο αλεύρι; Μπας και του λείπει ζάχαρη; Ρε,μπας και θέλει κανένα ξόρκι;

Ο χρόνος βέβαια δεν είναι απεριόριστος...είτε το πιάνω το υπονοούμενο και διορθώνω την κατάσταση ,είτε «τρώω» το πεσμένο γλυκό και μ αρέσει κιόλας.Και όχι μόνο αυτό..προσπαθώ να πείσω και τους άλλους να φάνε..πως και καλά έχει ωραία γεύση , ας πάσχει από εμφάνιση.Εντάξει...θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα..θα μπορούσε και καλύτερα όμως.Να ξεκινήσω τη συνταγή και το γλυκό να γίνει όπως η φωτογραφία του τσελεμεντέ και όχι σκηνή από το «Saw3». Και καλά να φτιάχνεις κανένα πρόχειρο γλυκό του στυλ μεταξύμαςείμαστεδενπειράζει. Αν πας να φτιάξεις ένα πολύ ξεχωριστό και δεν έχεις περιθώρια για λάθη; Ούτε κοντινό ζαχαροπλαστείο για παρηγοριά;

Αυτό το τελευταίο με προβλημάτισε πολύ τους τελευταίους μήνες. Έχω βάλει σε τάξη τα υλικά για μια σπουδαία συνταγή...όλα σε σειρά πάνω στον πάγκο....με περιμένουν να τα ανακατέψω. Τα βήματα προσεκτικά γραμμένα στο χαρτί , αναλυτικά με σημειώσεις. Τα σκεύη τακτοποιημένα και έτοιμα για δράση. Η ποδιά μου κρεμασμένη έτοιμη να λερωθεί. Τα χέρια μου φρεσκοπλυμένα και πεντακάθαρα. Πρέπει να συγκρατηθώ να μην τα βουτήξω στην κουβερτούρα.