Οι πιο μεγάλες θάλασσες, είναι αυτές που χωράνε σε ένα κουταλάκι του γλυκού.Γιατί οι άλλες , οι γαλανές, οι ταξιδιάρικες θέλουν μόνο κουπί και ούριο άνεμο. Οι θάλασσες του κουταλιού είναι απρόβλεπτες , με κρυμμένα υποβρύχια τέρατα και σειρήνες.Ξέρεις πως δεν χωράς , μα δεν ήταν κάτι που επέλεξες. Ξέρεις πως τούτη η βουτιά δεν είναι από ψηλά , δεν γίνεται σε μια αναπνοή. Η απελπισία στραβώνει. Το ίδιο και ο θυμός. Ακόμα και αν απαλλαγείς από το περιττό βάρος και μείνεις με το μαγιώ και τα βατραχοπέδιλα, τίποτα δεν σου εγγυάται πως θα κολυμπήσεις ακόμα και στα ρηχά. Το παν είναι να κρατήσεις το κεφάλι έξω από το νερό ή έστω να βγαίνεις συχνά και να παίρνεις ανάσες. Και όταν δεκάδες χέρια φροντίζουν να σου πιέζουν το κεφάλι με δύναμη προς τα κάτω, οφείλεις στον εαυτό σου να επιστρατεύσεις κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο για να τη βγάλεις καθαρή. Η επιβίωση πολλές φορές δεν είναι συζητήσιμη, ούτε διαπραγματεύσιμη.Είναι πορεία,δρόμος και διέξοδος. Είναι εκείνο το ξεχασμένο για χρόνια κλειστό παραθυράκι στο κατώι. Που έχει πιάσει μούχλα και ανοίγει με δυσκολία. Σαν ανοίξει όμως , μπαίνει φως , και κάτι αλλάζει. Γίνεσαι ήρωας, βγαίνεις από το κουταλάκι στεγνός, σοφός και άρχοντας.