Είναι πολλή η δουλειά Άρη....Ετούτος ο Μάης και κάθε Μάης δηλαδή...στο λαιμό μου κάθεται. Τα τελευταία εκατόνπενηνταδυόμιση χρόνια δίνω πανελλήνιες. Τουβλέτες οκτάοπες παρέλαβα, επιστήμονες του μπι παραδίδω στην πυρά του συστήματος ,με τις ξενέρωτες. Και ενώ από τη μια σιχτιρίζω την ώρα εκείνη που επέλεξα τούτη τη δουλειά, από την άλλη χαίρομαι που έγινα γέφυρα. Και όταν τα χρόνια τους περάσουν , άλλους θα βλέπω ρεμάλια να πίνουν φρεντοτσίνο στο Zuccero και θα λένε ‘’δασκάλα δεν σ ‘άκουσα’’, άλλους στα έδρανα να ενισχύουν , να μεταφέρουν , να πολλαπλασιάζουν τη γνώση...και ο κύκλος της ζωής να φέρνει βόλτες...Κολάζ από παλιές φωτογραφίες και χρωματιστά σκίτσα θυμίζουν αυτά τα ίδια που πέρασα και εγώ..και κάθε μια φατσούλα που έρχεται και κολλάει τη μύτη της στο κολάζ μου, μου φοράει ένα πέπλο αθανασίας. Είναι δικά μου παιδιά , και κάθε δάκρυ τους , χαμόγελο ή γκριμάτσα είναι η κληρονομιά και η διαθήκη μου. Για κάθε ένα από αυτά που πέρασαν από την καρδιά μου, χαρίζω μιαν ευχή. Να βρουν το δικό τους αριθμό, να τον ξεκλειδώσουν , να βαδίσουν πάνω στα πολλαπλάσιά του, να πορευτούν στο πεπερασμένο άπειρο με το κεφάλι ψηλά. Hey teacher , leave those kids alone. Μόνα τους να διαλέξουν φτερά , να παρακολουθήσουν τα μαθήματα πετάγματος, και όταν φοβηθούν να δουν το δίχτυ ασφαλείας από κάτω. All they need Is love. Καλή επιτυχία στα καμάρια μου.

**Αφιερωμένο ειδικά στο Γρηγόρη , που έχει ήδη βαδίσει το άπειρο , έχει βγει γενναίος και δυνατός. Μαζί με ένα τεράστιο χαμόγελο ενός παιδιού και πολλών μεγάλων να τον συνοδεύει , ας κρατήσει και το δικό μου. Ξέρω πως είναι αμυδρό και ίσως όχι αρκετό , μα είναι αληθινό.