Αποφάσισα αυτό το ποστ να είναι χαρούμενο.Θα γράψω για το πόσο ευτυχισμένη υπήρξα αυτές τις μέρες που ξανάρχισα να δουλεύω , που κατάφερα να πάρω εκείνες τις γόβες , που έκανα σέρβις στο μίκρα, που έβαλα τάξη στο χάος της βιβλιοθήκης , που μου πέτυχε η βαφή , που έπεσε η πρώτη σταγόνα βροχής και σκότωσε το καλοκαίρι , που δεν μου χάλασαν τα νύχια , που η κόρη μου αποφάσισε να χαρίσει 5 από τις μελαχροινές μπάρμπι που είχαμε υιοθετήσει (μαζί με ένα μπαούλο ρούχα και αξεσουάρ) , που δεν πήγα σε κάποια κηδεία τις τελευταίες 10 μέρες , που –επιτέλους – μετακομίζουν οι αποκάτω , που ο γιός μου σταθεροποιήθηκε για τρεις μέρες σε μία κοπέλα. Είναι και άλλα «που»...μα φοβάμαι πως από την πολύ ευτυχία θα αρχίσω να ουρλιάζω. Μήπως είναι καλύτερα να συνεχίσω να καθαρίζω τα μπουριά εν όψει χειμώνα; Μήπως είναι καλύτερα να πάψω να γκρινιάζω; Από την άλλη ποιόν ενοχλώ όταν τρώω τις καταθλιψάρες μου; Πειράζει που δεν μπορώ να είμαι απόλυτα ευγνώμων για όλα τα καλά και τα άσχημα που ζω; Που θέλω πιο πολλά; Χμμμμ και τα αξίζω κιόλας! Μου τα χρωστάνε! Να γλεντήσει ένα βράδυ η καρδιά και να ξυπνήσει καινούρια. Να σταματήσουν επιτέλους να καταστρέφουν τον μοναδικό πλανήτη που έχει σοκολάτα. Να μείνω στην αγκαλιά των παιδιών μου για πάνω από μια στιγμή αδυναμίας.Να γίνεις η άγκυρα που θα κρατάει τα πόδια μου στη στεριά – να γίνω τα φτερά που θα κρατάνε την καρδιά σου στα σύννεφα.Είναι στα αλήθεια η πιο παράξενη ζωή που έχω συναντήσει. Έχει σημασία τι θέλω; «....μ’αλλιώς η μοίρα το βουλήθη , πρέπει να στρίψεις σε μια κόχη»...Έστριψα και στρίβω και θα στρίψω όσες φορές χρειαστεί ακόμα..μα αυτή η τελεία πάνω στο μεγάλο ερωτηματικό που ζω..είναι άβολη και δεν μπορώ να ξαπλώσω. Θέλω να ξεκουραστώ. Θα περιμένω. Τρέμοντας κάτω από το λυκόφως. Περιμένοντας την αυγή.