Θυμάμαι πάρα πολύ καλά την πρώτη μέρα που πάτησα το διαδικτυακό μου πόδι στο τσαρδί σου. Είχες ανεβάσει ένα απίστευτο ποστ , με κύριο θέμα τον διαγωνισμό γδυσίματος αλά 9 1/2 εβδομάδες. Ο τρόπος με τον οποίο περιέγραφες, έγραφες , έκραζες , πανηγύριζες , έχωνες (δεν θα ξεχάσω το ποστ για το κάπνισμα) ήταν χαρισματικός , μοναδικός και αναντικατάστατος.
Και τώρα που μετά λύπης μου φρεντ πάτησα το κουμπάκι που με πήγαινε στην περίεργη σελίδα σου , μου λέει το χαζοκούτι πως τα έσβησες όλα. Είναι δικαίωμά σου - δε λέω..
Μα θέλω να ξέρεις πως μου λείπεις , πως μου λείπουν τα πιπεράτα σου , πως μου λείπει το μυαλό σου. Ακόμα και όταν έγραφες για τον ΠΑΟΚ, ακόμα και όταν έγραφες μια και μόνη ατάκα. Και διαμαρτύρομαι εντόνως -επαναστατώ γιατί το βλόγκιν έχασε...έναν αληθινό Κύριο. Από εκείνους τους παλιούς , τους αριστοκράτες , τους άρχοντες.
Που είχαν το λόγο παιχνίδι και την πράξη συμβόλαιο. Curious? Για τους άλλους αναγνώστες σου, μπορεί. Για μένα...ο νο μάτερ ουάτ φρέντ...
Θυμάσαι αυτό;


...είχαμε γελάσει τόσο πολύ...

φρέντ;...έλα πίσω και σου υπόσχομαι να κόψω το τσιγάρο..το ορκίζομαι στις χαοτικές μου εξισώσεις...