View
Νόμιζα για πολύ καιρό πως δεν υπάρχει τίποτα να με συγκινήσει.
Νόμιζα πως φτάνουν μερικές αναποδιές και πολλές απώλειες για να σκληρύνουν το μοναδικό ίσως όργανο που παίζει μουσική , έστω και χαλασμένο.Το δε δάκρυ κορόμηλο. Για εκείνα τα συννεφάκια που κάποιοι δεν θα αγγίξουν ποτέ.Όπως και για εκείνα τα βιβλία των ονείρων που δεν θα ανοίξουν παρά μόνο όταν το κουτί της Πανδώρας , μου δείξει την εντυπωσιακή μπαλαρίνα που χορεύει με το κλειδί κρεμασμένο στο λαιμό της.
Παράδοξο ή μη..δεν ξέρω. Αρκούμαι στο να απολαμβάνω τη συγκίνηση για το μεγαλείο της ζωής που τρέμει στα πόδια μου.
Νόμιζα πως φτάνουν μερικές αναποδιές και πολλές απώλειες για να σκληρύνουν το μοναδικό ίσως όργανο που παίζει μουσική , έστω και χαλασμένο.Το δε δάκρυ κορόμηλο. Για εκείνα τα συννεφάκια που κάποιοι δεν θα αγγίξουν ποτέ.Όπως και για εκείνα τα βιβλία των ονείρων που δεν θα ανοίξουν παρά μόνο όταν το κουτί της Πανδώρας , μου δείξει την εντυπωσιακή μπαλαρίνα που χορεύει με το κλειδί κρεμασμένο στο λαιμό της.
Παράδοξο ή μη..δεν ξέρω. Αρκούμαι στο να απολαμβάνω τη συγκίνηση για το μεγαλείο της ζωής που τρέμει στα πόδια μου.
Αναρτήσεις
Comment Form under post in blogger/blogspot