Το στούντιο ήταν βαλμένο στο δώμα της πολυκατοικίας. Από την τεράστια τζαμαρία έβλεπες πιάτο το λιμάνι και ο αέρας ήταν αδύνατο να σου επιτρέψει να μείνεις πολύ ώρα στο μπαλκόνι. Η πρώτη εντύπωση ήταν απογοητευτική. Μου θύμιζε αχούρι. Τρίποδα, παλέτες , μπογιές και πινέλα ότι και όπως να’ναι..αλλού ντ’αλλού πεταμένα. Παρόλα αυτά το μάτι συνήθισε εύκολα σαν να ανακατώθηκαν τα χρώματα , χόρεψαν πάνω σε καμβά ανέγγιχτο και γίναν πίνακας του Γκονγκ.Ηρεμία και γαλήνη..ένιωσα..πως ήταν ο φυσικός μου χώρος.
Είχαμε κλείσει το ραντεβού ένα μήνα πριν.Είπε πως τα έντονα χαρακτηριστικά και κυρίως το νερένιο βλέμμα θέλει να τα κάνει αθάνατα. Είπα πως αν καταφέρει να σκαλώσει τη στιγμή θα έλυνα αυτή τη θηλιά στο λαιμό που με πνίγει χρόνια τώρα. Ήταν κάτι σαν στοίχημα.
Στη μέση του καθιστικού ήταν ένα λευκό ανάκλιντρο. Με έβαλε να καθίσω εκεί , αφού πρώτα μου έφτιαξε ζεστή σοκολάτα. Στην αρχή κάθισα σαν κούτσουρο μη μπορώντας να βρω τις συντεταγμένες της τρισδιάστατης φιγούρας μου. Μετά από δυό τσιγάρα κατάφερα να απλωθώ με άνεση. Το ένα μου χέρι κρατούσε βαριεστημένα το κεφάλι , ο κορμός ήταν αφημένος στην τύχη του και τα πόδια μου αναποφάσιστα για το αν έπρεπε να φύγουν ή να μείνουν , βρήκαν τη θέση τους αγναντεύοντας το κενό στο τέλος του ανάκλιντρου...
Στάθηκε απέναντι μου και πίσω του ακριβώς ένας καθρέπτης. Μου είπε πως ο καθρέπτης είναι απαραίτητος γιατί μόνο έτσι μπορεί να κρίνει το έργο του σαν να μην είναι δικό του. Μου είπε πως έτσι έβλεπε τα λάθη του και τα διόρθωνε. Πώς έβαζε τις φωνές στον εαυτό του σαν αυστηρός κριτής, τον μάλωνε και μετά τον συμβούλευε. Πρόσεχε καλύτερα τη σκίαση και την προοπτική. Και αφού τακτοποίησε τα χρώματα , τα πινέλα και το θέμα του άρχισε..
Μα...
Έπειτα από τουλάχιστον τρεις ώρες δουλειά πέταξε με τη βία τα εργαλεία του..Σαν μανιακός που κάποιος τόλμησε να του πάρει το φαϊ από το στόμα , που τον κοροϊδεψε , τον ταπείνωσε , τον πρόσβαλε...

-Δεν χωράς..Σε έναν καμβά δεν χωράς ...είναι αδύνατο

Χαμογέλασα και αναρωτήθηκα χαμηλόφωνα..

-Δεν είμαι δα και τόσο χοντρή..

Με αγνόησε...

-Θα σε κόψω στα τρία..κεφαλή, κορμός , πόδια..
Δεν έχω τόσο μπλε να γράψω τα μάτια σου, δεν έχω τόσο πράσινο να ράψω το φουστάνι σου, δεν έχω τόσο απέραντο να περπατήσω τα πόδια σου.


Και ύστερα θύμωσα

-Μη γελιέσαι.. Δεν υπάρχω.Τίποτα, μόνο μια αισθητική εικόνων είμαι.Μην το ξεχάσεις αυτό.

...Σπάνιο πλάσμα... περιφέρεις τη ψυχή σου,αναλαμβάνοντας το κόστος. Μην παιδεύεσαι με τις σκιές...άστες σε μένα...εσένα σου αξίζουν ήλιοι..εσύ κράτα ως δώρο το σεβασμό να μη σου επιτρέψω να σου κοστίσω τίποτα..Το δώρο μου είναι αυτό , μέχρι να ενώσω τα κομμάτια σου.

Είπε και ανέκφραστος άρχισε ξανά.