Οι εικόνες εναλλάσσονταν γρήγορα,κάθε μέρα.Οι πιο πολλοί ξυπνούσαν νωρίς το πρωί ,κάποιοι ξεχασμένοι της νύχτας ,σιγοτραγουδούσαν ή μονολογούσαν κάποιο στίχο.Άνοιγα τα μάτια μου το πρωί και νυσταγμένη αντίκρυζα την χρωματιστή καλημέρα του Θάνου, και λίγο πιο πέρα ευωδίαζε το άρωμα της Γιώτας. Το διαόλι έβρισκε ευκαιρία στα διαλείμματα της δουλειάς να χώσει την ουρίτσα του , η ξανθιά θεά έκανε τα μούμπλε μούμπλε της ανακατεύοντας παιδικά χαμόγελα και αγκαλιές.Η Νεραϊδο-Λίνα ξυπνούσε αργάμιση και επέμενε να μας ανεβάζει την ψυχολογία.Σε αυτό βοηθούσε και το συνεταιράκι της,ο Δήμος ,πάντα ευγενικός και χαμογελαστός, ενώ στο βάθος ακουγόταν η πολιτική κραυγή του Θεοδοσάτου.Που και που έσκαγε μύτη και ο μαγογιατρός με έτοιμη τη συνταγή για πάσα νόσο και πάσα μαλακία, ενώ ο Peslac, μονίμως γκρίνιαζε , αλλά στρουμφοχωριό χωρίς γκρινιάρη γίνεται; Τα φοιτητόνια ήταν παραδόξως ήσυχα..ούτε ξενύχτια , ούτε αλητείες..Το Μαλινούλι ψαγμένο όπως πάντα, χωρίς όμως πολλά λόγια.Η Στέλλα αρμένιζε σε θάλασσες του νου και η Μίνα είχε πάντα τρόπο να τοποθετηθεί..αν και μικρούλι ακόμα.Η Ελίνα φρόντιζε για τη μουσική υπόκρουση των δρόμων και τη θέση της έπαιρνε αργά το βράδυ η Μαριώ.Σαν ήθελες να ακούσεις παραμύθι, ήταν ο τερμίτης ειδικός...Και όταν έπεφτε οι νύχτα , ρίχναμε κάτι ξεγυρισμένα ξενύχτια πότε στο ένα σπίτι και πότε στο άλλο, ο Θοδωρής με κορόιδευε για το ξανθό μαλλί, εγώ έφερνα το πιπέρι στη γλωσσίτσα του λύκου και η Μαρία πείραζε τους πάντες με το γάντι.Έσκαγε μύτη και η τρελή πριγκήπισσα..κάτι άκυρες ώρες, μονολογούσε κάτι δικά της..-τι περίεργο,όλοι τη λέγαμε τρελή μα όλοι την καταλαβαίναμε.Η τελευταία καληνύχτα ερχόταν από το σοφό πουλί ,γιατί χωρίς κουκουβάγια,δεν αρχίζει η νύχτα...
Το σπίτι μου –ένα μωβ λιλά και άσπρο- ήταν φωτεινό και ανοιχτό μονίμως , χώρεσε μουσικές και λόγια , τσαμπουκάδες , πόνο και χαρά μαζί. Δεν ήταν μόνο λόγια. Κάποιες φορές ήταν προσευχές, γρίφοι ,ταξίδια και μύθοι. Περαστικοί του χωριού ,μα και ξένοι άφηναν ένα λόγο. Ο κατασκοπούλης, το νησί , ο εκκεντρικός wert, ο ευρηματικός τατασόπουλος, ο μακρινός μου alex, ο αμπελοφιλόσοφος baeltimazilfas,ο διάσημος μουρλογιατρός μου, όλοι ανέχονταν τα ακαταλαβίστικά μου...
Μετά, έφυγε η σουσουράδα-Γλαύξ μαζί με το υπηρετικό προσωπικό της,ο αδελφούλης μου –και ο original και ο διαδικτυακός, και ο φρεντ μου...Μετά είναι που έχασα πολλές μάχες και είπα να ξεκινήσω από το μηδέν.Κλείδωσα το μωβ σπίτι , άφησα τα πράγματα όπως είναι – δεν μπορείς να πετάξεις στα σκουπίδια στιγμές- και έφυγα...Το νέο σπίτι δεν είναι φωτεινό όπως το προηγούμενο.Είναι σκοτεινό με χαραμάδες φωτός. Έτοιμο να γεμίσει από λόγια και γραφές. Η γειτονιά ,είναι πιο μοναχική θαρρώ.Μα σαν πάτησα το ποδαράκι μου , με υποδέχτηκε ο Αδάμ ,αυτοπροσώπως. Είπα μέσα μου..παράδεισος δεν είναι πουθενά...ούτε και κόλαση..ένα πακέτο pixels είμαστε , βαλμένα άτακτα στον χωροχρόνο , ισορροπώντας σε χαοτικές περιοχές.
Είναι δύσκολο-το ξέρω- να συμμετέχει κανείς σε μια διαδικτυακή γιορτή, μα είναι η δική μου νέα αρχή , my dancefloor...και αν παρατηρήσετε καλά...θα δείτε τα απίστευτα μεζεδάκια που έχω ετοιμάσει... Το δε κρασί ρέει άφθονο...η μουσική ήδη ξεκίνησε...και αν πάνω στη μέθη..τρέξει κόκκινο κρασί από τα χείλη σας..ρίξτε μια ματιά τριγύρω..που ξέρετε; Μπορεί κάποιος δίπλα σας να σας πάρει κρυφό φιλί...