Ugly

Μουντζούρες στο χαρτί. Συνθήματα στον τοίχο του νεκροταφείου. Μποτιλιάρισμα.Καμμένη γη. Κονσέρβες.Ληγμένα. Σκουπίδια.

Εκείνη η γυναίκα. Μορφή απόκοσμη. Παγερή όψη. Ματιά κοφτερή. Λόγος,άλογος. Φοβάμαι κάθε που την αντικρύζω.Παλιά με καλημέριζε με πλατύ χαμόγελο.Τώρα άσπρισε, ζάρωσε.Έβγαλε μούσι και κέρατα. Παλιά μου έφερνε ζεστό καφέ και κέικ.Τώρα μου φέρνει τραγούδια χωρίς ήχο,ποτισμένα με όπιο.Παλιά φορούσε κόκκινο φουλάρι στο λαιμό και μια σταγόνα άρωμα.Τώρα φοράει πέπλο και λούζεται με ξύδι.

Κάθε ματιά της και μια ιστορία. Κάθε ιστορία και ένα βήμα προς την ασχήμια της. Γελάει που μυρίζει τον φόβο μου, αλλάζει μορφή, αγριεύει. Και κάθε που φοβάμαι , τόσο ασχημαίνει. Μια νύχτα μου έδωσε το χέρι της και μου είπε να δω καλά. Πως δεν είμαι μόνη. Μου είπε μια ιστορία για ένα χαμένο ταξίδι. Δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει..Είδα που έκλαιγε και τη λυπήθηκα. Αναρωτήθηκα πως γίνεται μια τόσο όμορφη παρουσία να μην έχει σχήμα πια...Σαν ευθεία γραμμή σε ένα χαρτί που δεν έχει όρια ούτε περιθώρια.Αρχίζει κάπου και δεν τελειώνει πουθενά.

Με παρέσυρε στα παραμύθια άλλων εποχών , με πονεμένους ,κερδισμένους και χαμένους, ήρωες και φεγγάρια. Μου έταξε κάθε ρυτίδα να είναι νέα αρχή , πως θα γίνω όμορφη σαν και αυτή. Ελεύθερη. Ασυμβίβαστη. Ήθελα τόσο να την πιστέψω που δεν πρόσεξα πως γίνομαι αυτό που φοβόμουν. Μια ωραία παρουσία σε μια κορνίζα σκαλιστή. Χωρίς περιεχόμενο.

Έβαλα κάτω όσα σχήματα ήξερα και δεν ήξερα. Τραβούσα με μανία γραμμές, γέμιζα με χρώματα. Όλα έχουν σχήμα. Τα όνειρα. Οι μουτζούρες στο χαρτί.Τα συνθήματα στον τοίχο του νεκροταφείου.Οι κονσέρβες.Τα ληγμένα.Τα σκουπίδια. Ακόμα και η ψυχή. Μπορώ να στη ζωγραφίσω.

This entry was written by pendulum and posted on Τρίτη, Μαρτίου 17, 2009 and filed under σκέψεις , chaotic stuff , shadows , whispers Bookmark the permalink . Follow any comments here with the RSS feed for this post . Post a comment ( in a new window )