Ανάποδα

Ζωγράφισα στο κέντρο της παλάμης μου μια κόκκινη ματιά.Ζωγράφισα μια πηγή δύναμης ,όαση φωτιάς ,να μπορώ να την έχω πάντα επάνω μου , μαζί μου,δίπλα μου...Εστίασα το βλέμμα μου πάνω της , μα η οπτική μου γωνία ήταν τέτοια που δεν μου επέτρεπε να αντλήσω τη δύναμή της.
Μετακινήθηκα λίγο αριστερά,λίγο δεξιά.Ήταν ανώφελο.Δεν μπορούσα να νιώσω τη ζεστασιά της. Γινόταν κόλαση,δίνη και με ρουφούσε σε έναν κυκεώνα λέξεων ,σκέψεων και βουλών που χάθηκα..Άλλαξα τόσες πολλές θέσεις μέχρι να βρω τη σωστή που ζαλίστηκα.Κόλλησα την παλάμη στο μέτωπό μου ,έκλεισα τα μάτια μα δεν μπορούσα να ισορροπήσω.Ήμουν τόσο κοντά στην ηρεμία μου ,μα τόσο μακρυά της που γινόταν βασανιστήριο..
Τότε ήρθε ξαφνικά σαν έκλαμψη του νου η ιδέα να γυρίσω ανάποδα. Να ανατρέψω τις παλιές οπτικές γωνίες ,να ανακαλύψω άλλες ,να εφεύρω νέα μέτρα,νέα σταθμά , νέες συντεταγμένες.Γύρισα το κορμί μου ανάποδα ,ακούμπησα την παλάμη ανάμεσα στα μάτια μου,να έρθει το κόκκινο να ζεστάνει το μπλέ , και το μπλέ να σβήσει το κόκκινο. Σαν να πέτυχε αυτή τη φορά...Η ματιά της παλάμης μου ανέβλυζε ελπίδα και χαμόγελο.Δεν χρειάστηκε κάν να εστιάσω..Πλημμύρισα από λουλούδια της άνοιξης και αγάπη.Ώσπου αποκοιμήθηκα...Με το πρώτο σκοτάδι της νύχτας , ό,τι είχα αφήσει ανάποδα ταίριαζε με το ευθύ σαν κομματάκι παζλ που ζητούσε το ταίρι του...
Η σύνθεση είχε μόλις ξεκινήσει.

13 σχόλια

Make A Comment

top