Βρήκα τρόπο να τσακωθούμε. Αλήθεια, πώς; Εγώ θα σ’αγαπάω για πάντα και εσύ θα κατεβάζεις τις άνω τελείες. Πώς μπορείς να αγαπάς κάποιον που δεν έχεις δει ποτέ; Είσαι μπούφος. Στο ‘Συμπόσιο’ το λέει καθαρά. Τράβα διάβασε. Σε μένα το λες; Εγώ και τυφλός θα συνεχίσω να διαβάζω. Ναι, αλλά τα διαβάζεις κανονικά, από την αρχή στο τέλος. Τα βιβλία τα διαβάζουμε από την ανάποδη. Όπως τους ανθρώπους. Το τέλος κρίνει την αρχή ή το ελάττωμα την ύπαρξη; Είσαι λάθος. Και πάψε να προσπαθείς να κατεβάσεις το φράχτη που έχω χτίσει τόσα χρόνια γύρω μου. Πόσα χρόνια , για να’χουμε καλό ρώτημα; Από τότε που έσταξε μια πρέζα αμαρτία στη μπύρα μου. Ήτανε στον αφρό η μπύρα , για κολυμπούσες μίλια για τη στεριά; Ήτανε τρικυμία και έρημος. Εκεί που έφτανα στο καρνάγιο , ένα πεπερασμένο απειροσύνολο του πόθου και του πανικού μου έβγαζε το μάτι. Να αλλάξεις ματιά. Να βάλεις τη μπλε που δεν τελειώνει. Όλα τελειώνουν. Ξέρω κάτι που δεν τελειώνει. Τι είναι αυτό μαντμαζέλ; Μη μας πεις το σύμπαν και μας ξενερώσεις. Τσου. Όποιος λέει πως το σύμπαν είναι άπειρο , του έχει διαφύγει πως ο ίδιος έχει αρχή και τέλος. Πώς θα μπορούσαν τ’αστέρια να...; Φιλοσοφίες.. Μπα.. Λυγμοί και κραυγές. Του πόνου; Όχι. Του όρκου. Ορκίστηκα να σ’αγαπάω για πάντα και εσύ θα κατεβάζεις ένα κομματάκι φράχτη κάθε που.. Κάθε που; Όποτε γρατζουνάω με τα νύχια μου τις πέτρες. Δεν μ’αρέσουν οι γάτες. Προτιμώ τους χαμαιλέοντες που δεν μιλάνε. Δεν κάνουν θόρυβο οι νυχιές μου. Κάνει θόρυβο η σιωπή σου. Κρότου – λάμψης προσευχές είναι, θα με μάθεις. Δεν μ’αρέσουν ούτε οι προσευχές. Βρωμάνε χαλασμένο λιβάνι Θεού που πέθανε. Άστους Θεούς να φτιάχνουν την ανατολή που μου ‘ταξες και φτιάξε μου ένα τσιγάρο. Δεν κάνει. Κάνει. Θα σαλιώσω το χαρτάκι και η καρδιά θα μείνει υγρή. Να, ούτε το νερό δεν είναι αστείρευτο. Και αν υγράνεις την καρδιά , θέλει και λάδι. Κοκκινόλαδο ,απ’το καλό. Τι είναι αυτό; Είναι διασταύρωση λάβας και οργής. Και τι θες τώρα; Να εκτονώσεις τα χρωστούμενα στο πετσί μου; Εκ του μηδενός ήν ο λόγος , είπα. Και εκεί θα μείνει. Μηδενίζω πάει να πει απειρίζω δυό φορές. Γιατί μπορώ. Τελείωσες; Όχι, έχω και άλλα. Κάνε πιο κει. Πιάνεις χωροχρόνο. Αδύνατον. Ορκίστηκα να σ’αγαπάω και εσύ θα βάφεις την πόρτα. Είσαι τρελή. Βλέπεις πόρτες εκεί που έχει ταβάνι. Είναι ταβάνι με θέα. Σαν κάτι γυάλινες οροφές που σκίζονται από τις ηλιοστάλες. Είναι σπασμένο. Σαν το πάτωμα. Εκεί έχει ξύλο. Η φωτιά που είναι; Στα χέρια μου. Το μέταλλο, ο αέρας; Μέταλλο στις πληγές , αέρας στο περβάζι. Ωραία. Μάζεψες τέσσερα στοιχεία σε ένα μόριο. Τι κατάλαβες; Σσσσστ.. Μη μιλάς. Η δύναμη άπειρης αγάπης σε μηδενικό χρόνο.Που; Εδώ. Εκεί που φοράς το αστέρι και βλέπεις πάντα και για πάντα πως δεν διαλέγεις εσύ το δρόμο , ο δρόμος σε διαλέγει. Και όχι επειδή είσαι άβουλος. Αλλά επειδή είσαι αμέτρητος. Βρήκα τρόπο να τσακωθούμε ξανά. Αλήθεια, πώς; Να, εγώ θα σ’αγαπάω για πάντα και εσύ θα μ’αφήσεις να ταίσω τ’αστέρι σου.